XXIX Na przekór przeznaczeniu

   

  Uporczywy odgłos stukania nasilił się i przeszedł w jednostajne bębnienie. Lantiel przewrócił się na drugi bok i naciągnął poduszkę na głowę.

— Idź sobie — mruknął sennie, usiłując na powrót zapaść w sen.

Ubiegłej nocy po powrocie do pokoju, przez długi czas nie mógł zasnąć, rozpamiętując wydarzenia ostatniego wieczoru. Nowo nabyta wiedza wisiała kamieniem u jego szyi, dusząc i przygniatając wyrzutami sumienia. Zdecydowanie wolałby pozostać nieświadomym tego, co miało miejsce po jego ucieczce z Endolrien.
Fenris nie wrócił na noc do komnaty i Lantiel wpatrywał się w okno niemal do rana , otoczony wspomnieniami. W końcu uśpił go miarowy odgłos końskich kopyt na kamiennym trakcie. Patrol najwyraźniej wyruszył na swój codzienny objazd. Słońce nie dotarło jeszcze do szczytu jego łóżka i jego promienie balansowały gdzieś w okolicach górnej połowy kolumny. Nie miał ochoty schodzić do głównej sali na śniadanie, chciał spać.

Stukanie umilkło i Lantiel odetchnął z ulgą tylko po to, by za moment zerwać się z głośnym przekleństwem na ustach, gdy ostry dziób wbił mu się w nagie ramię.

— Ukręcę ci ten pierzasty łeb! — warknął i usiadł gwałtownie na posłaniu, pocierając zaczerwienione miejsce. — Co za durne pta… — zamilkł, wpatrując się w siedzącego teraz na wezgłowiu łóżka jastrzębia. — Szlag — zaklął, gdy w majestatycznym ptaku, który teraz przyglądał mu się z wyraźnym zniecierpliwieniem, rozpoznał posłańca namiestnika. — Amdir? — Jastrząb zatrzepotał skrzydłami i sfrunął na posłanie, przekrzywiając łepek. — Już, już, przepraszam, że na ciebie nakrzyczałem. — Therien przesunął palcami po lśniących piórach, odczepiając mały rulon, przymocowany do karku ptaka. Rozwinął go i przebiegł po nim szybkim spojrzeniem, krzywiąc się i jednocześnie czując dziwną, słodko—gorzką radość z otrzymanej wiadomości. To było dokładnie to, na co czekał — wymówka, aby stąd uciec.

***

— Jesteś księciem, czy to wypada, abyś włóczył się po lasach ze zwykłymi żołnierzami? — Elf jadący obok Silvana spojrzał na niego badawczo. — Powinieneś wyjeżdżać za miasto z liczniejszą eskortą niż zwyczajny patrol.

— Przestań, znasz mnie nie od dziś. Muszę pomyśleć, a najlepiej wychodzi mi to w trakcie jazdy. — Ithildin wzruszył ramionami, ściągając lekko wodze, aby zmusić konia do zrównania się z ogierem swojego poddanego i równocześnie jednego z przyjaciół.

— Nie wyglądasz dobrze, coś cię martwi? Jakieś problemy, o których powinienem wiedzieć? — Lorin przeczesał teren uważnym wzrokiem w poszukiwaniu zagrożenia, jednak okolica o tej wczesnej porze wydawała się całkowicie spokojna.

— Nic, czym powinieneś zawracać sobie głowę. To osobiste problemy, z którymi sam sobie poradzę. — Z zarośli przed nimi wyskoczył zając i przeciąwszy im drogę, pokicał w głąb lasu.

— Martwisz się o Istis? Słyszałem, że wyjechała z matką do rodowej posiadłości Brethil. Pokłóciliście się?

— Rozstaliśmy.

— Słucham? — Lorin wstrzymał konia, zagapiając się na plecy odjeżdżającego wolno Silvana. Otrząsnąwszy się z szoku, spiął wierzchowca kolanami i zrównał się z księciem. — Jak to, rozstaliście?

— Normalnie, podpisaliśmy papiery unieważniające nasze małżeństwo. — Ithildin uniósł głowę, śledząc wzrokiem jastrzębia lecącego w kierunku zamku. Piękny ptak frunął nisko, pozwalając mu przez moment podziwiać swoje niezwykłe upierzenie, po czym zniknął za drzewami.

— Nie nazbyt pochopnie? To prawda, że nie była z was najbardziej płomienna para Endolrien — prychnął, widząc uniesioną wymownie brew Silvana — ale też nie wyglądaliście na kogoś, kto decydowałby się na taki krok. Nie wszystkie małżeństwa muszą być gorące, zwłaszcza te aranżowane. Nie mogłeś po prostu znaleźć sobie kochanki lub kochanka, jak twój ojciec?

— To nie takie proste. — Ithildin skrzywił się lekko. — Istis chciała więcej, niż mogłem jej dać. Taki krok tylko bardziej by ją zranił.

— Nie kochasz jej, prawda?

— Nie, nie kocham.

— Szlag. — Lorin pokręcił głową, wyglądając na zmartwionego. — Nie twierdzę, że to był błąd, na pewno przemyśleliście to dokładnie. Po prostu to przykra wiadomość. Mam to zatrzymać dla siebie?

— Niekoniecznie. — Silvan poklepał konia, gdy ten niespokojnie zaczął przebierać nogami, powstrzymywany przed poderwaniem się do galopu. — Wiadomość niedługo się rozejdzie, lepiej wcześniej niż później. Nie chcę, aby poddani mieli wrażenie, że ukrywałem to przed nimi.

— Rozumiem.

W lesie panowała zupełna cisza, przerywana śpiewem okolicznych ptaków. Stukot kopyt już dawno ucichł, stłumiony miękkim poszyciem trawy. Słońce powoli przedzierało się przez liście gęsto rosnących drzew, zza których dobiegał cichy szmer strumienia. Pasące się na polanie sarny zastrzygły uszami i uniosły głowy na ich widok. Ogromny samiec wysunął się na przód, potrząsając ostrzegawczo porożem, ale wyczuwając pokojowe intencje elfów, pochylił łeb i powrócił do skubania trawy.

Spokój udzielił się Silvanowi i zaczął uspakajać jego skołatane nerwy. Po tym, czego dowiedział się tej nocy, nie zmrużył oka, niespokojnie rzucając się w zmiętej pościeli. Wiele razy wstawał, aby pójść do Lantiela i porozmawiać z nim, wyjaśnić… ale każdy taki zryw kończył się pod drzwiami własnej sypialni i ręką zaciśniętą na klamce. Wiedział, że musi się wyciszyć, uspokoić, zanim zdobędzie się na konfrontację z byłym kochankiem. Tej nocy miał po prostu ochotę wbiec do komnaty Theriena i nawrzeszczeć na niego, wyrzucając mu głupotę i samodzielne podejmowanie decyzji, które dotyczyły ich obu, a potem kochać się z nim do upadłego, na powrót poznając każdy detal jego ciała i zatracając się w jego smaku i zapachu. 

 To nie byłoby jednak dobre. Nie w taki sposób powinien to załatwić. Za dużo lat upłynęło i zbyt wiele ich dzieliło. Tyle niewypowiedzianych słów, nieuczynionych gestów, wzajemnych oskarżeń i żalów. Przecież on sam w tym czasie ożenił się i nawet nie próbował szukać Lantiela, wiedziony gniewem i złością. Nie. Musiał podejść do tego zupełnie spokojnie, w razie potrzeby przełamać niechęć Theriena. Ostatecznie nie miał gwarancji, że elf czuje do niego to samo, co lata temu. Errdir powiedział, że przez cały ten czas Lan o nim pamiętał, jednak pamiętać, a darzyć uczuciem, to dwie różne sprawy. Musiał mieć pewność, zwłaszcza, że Lantiel unikał go, odkąd przybył na dwór. Jeżeli to oznaczało, że jego miłość wygasła, to tym razem nie podda się i na powrót rozpali ten płomień.

Droga skręciła w prawo i grupa powoli zagłębiała się w mniej przyjazną dla oka okolicę. Lasy zaczęły ustępować miejsca ostrym i poszarpanym skałom, aż w końcu zupełnie zniknęły wraz z pojawieniem się starożytnego kamiennego mostu. Ich oczom ukazały się ruiny po dawnych grodach, budzące ponure i nieprzyjemne wrażenie mimo jasno świecącego słońca.

— Harpie. — Z przodu dobiegło ich ostrzeżenie strażnika.

— Nie atakować! — Lorin spojrzał groźnie na młodszych członków drużyny. — Nie odważą się zejść do nas w świetle dnia. To nocne stworzenia.

— Są uzbrojone! — Jeden z elfów wskazał dłonią wojowników dzierżących włócznie, stojących na pokruszonych zębem czasu murach. Ich ogromne, ostrzegawczo rozwinięte skrzydła omiatały piórami kamienne podłoże.

— To strażnicy. Bronią swoich samic. — Lorin uniósł rękę ku szczytom wież, gdzie krążyły kobiece sylwetki harpii. Ich czarne skrzydła zakończone były krwisto czerwonymi piórami, które w słońcu lśniły miedzianym kolorem. — Jest okres lęgowy. Jeżeli ich nie sprowokujemy, nic nam się nie stanie. Opuśćcie łuki i schowajcie miecze. — Upewniwszy się, że reszta elfów go posłuchała, spojrzał w górę i pokazał otwartą dłoń w kierunku strażników ruin. Po chwili harpie złożyły skrzydła i powoli uniosły ręce zakończone trzema palcami i kciukiem. Kilka minut później wycofały się w cień kamiennej twierdzy.

— Nie jesteś zbyt pewny siebie? — Silvan spojrzał na przyjaciela z lekkim uśmiechem. — Harpie są nieprzewidywalne, mogły zaatakować.

— Nie wtedy, gdy w ich gniazdach spoczywają jaja. Nie oddalają się od nich. — Elf pokręcił głową. — Przez kolejny miesiąc ich ruch ograniczy się do nocnych polowań i obrony. Jednak masz rację, potem już nie obejdzie się bez potyczki. Chociaż wtedy raczej ich młode zaatakują jako pierwsze. Niedoświadczone, lecz skore do walki.

— Szkoda, że tak piękne istoty są tak krwiożercze. — Silvan ponownie spojrzał w górę, podziwiając pełne gracji stworzenia. Ich kobiety miały ciała, za które niejedna elfka dałaby się pokroić. Długie włosy w naturalny sposób układały się w delikatne fale, w przeciwieństwie do prostych, lśniących pasm u elfów. Naprawdę, trudno było nie podziwiać ich urody, olśniewającej, aczkolwiek bardzo zwodniczej. Harpie potrafiły rozszarpać ofiarę na miejscu lub zanieść żywą do gniazda i rzucić młodym na pożarcie. Nic dziwnego, że budziły powszechny lęk.

Zbrojni minęli ruiny i skręcili w kamienną ścieżkę, prowadzącą do posterunku na szczycie góry. Stacjonujący tam żołnierze radosnymi okrzykami powitali towarzyszy, którzy mieli ich zastąpić na kolejne trzy dni. Kiedy koń Silvana wkroczył pomiędzy namioty, głośne powitania i śmiechy elfów umilkły zastąpione pełnymi szacunku i zaskoczenia spojrzeniami. Ithildin zeskoczył z grzbietu Ruin i skrzywił się lekko.

— Zachowujecie się tak, jak jakbym był z wami po raz pierwszy.

— Teraz jesteś władcą, nie dziw się im. — Jeden z elfów podszedł i uścisnął w geście powitania jego ramię.

— Czyli mam się przyzwyczaić do tego, że wszystkim nagle odbiera głos? — zakpił.

— Mniej więcej. — Strażnik roześmiał się i odwrócił w kierunku pozostałych. — Jak widzicie, jego wysokość, pomimo sprawowanej funkcji, pozostaje jednym z nas. Zamiast bić czołem o ziemię, co zapewne przyszło wam do głów, zaproście go na posiłek. Jestem skłonny wierzyć, że to doceni bardziej.

Wśród elfów rozległy się pojedyncze śmiechy i żołnierze wyraźnie się rozluźnili. Już po chwili Silvan odgarnął poły namiotu, gdzie został ugoszczony mocno doprawioną ziołami dziczyzną i pucharem soku z vinny.

— Po tych wszystkich potrawach serwowanych przez naszych kucharzy w ostatnich dniach, to naprawdę jak powrót do korzeni. Brakowało mi tego. — Westchnął z zadowoleniem po pierwszym kęsie.

— Cieszę się, że nadal smakuje ci żołnierski wikt. — Lorin upił łyk napoju i oparł się o poukładane z boku juki. W niedługim czasie namiot opustoszał i zostali sami. — Co masz zamiar zrobić z Lantielem? — padło nieoczekiwane pytanie.

Silvan przerwał jedzenie i zatopił spojrzenie w mlecznobiałym soku, kołysząc lekko kielichem w dłoni.

— Skąd pomysł, że chcę coś robić w tym kierunku? — zapytał ostrożnie.

— Proszę cię. Odkąd się pojawił, w garnizonie idą zakłady, ile czasu zajmie wam powrót do wcześniejszych relacji. — Lorin prychnął, odstawiając puchar na ociosany pień.

— A jak ty obstawiałeś? — Spojrzał na niego uważnie.

— Dałem wam miesiąc. — Wzruszył ramionami. — Za dużo się wydarzyło, za wiele wody upłynęło.

— Ktoś mógłby przypuszczać, że będziecie mu nieprzychylni. W końcu prawie mnie zabił — sarknął zdenerwowany.

— Nie zrozum nas źle, Silvan. Wszyscy pamiętamy tamtą noc i okoliczności tego zdarzenia. — Lorin przeczesał palcami włosy, pochylając nisko głowę. — Wielu z nas miało za bramą rodziny i przyjaciół. Twoja decyzja, jakkolwiek podyktowana troską o dobro grodu, była ciosem. Nawet nie wiesz, ilu miało ochotę zareagować tak jak Lantiel. — Odwrócił twarz w stronę Ithildina i zacisnął na moment usta. — Przeżyłeś, to najważniejsze. On uratował wielu elfów, to również pamiętamy. Rozumiemy ciebie i okoliczności, które kazały ci wydać ten okrutny rozkaz, jednak równocześnie jesteśmy szczęśliwi, że dzięki Lantielowi jego tragiczne skutki nigdy nie nadeszły.

— Traktujecie go jak bohatera?

— To po prostu wdzięczność i podziw. Sprzeciwił ci się i zrobił wszystko, aby ocalić wiele istnień. — Westchnął i potarł dłonią kolano, podciągając je pod brodę. — Nie twierdzę, że nasze podejście byłoby takie samo, gdybyś zginął. Jednak żyjesz ty i cała reszta.

— Rozumiem. Nie jestem dumny ze swojej decyzji. Jednak musisz wiedzieć, że gdyby okoliczności się powtórzyły, nie zawahałbym się podjąć jej jeszcze raz. — Silvan zacisnął pięści, patrząc wyzywająco na przyjaciela.

— Wolałbyś, abyśmy czuli do niego nienawiść? — W głosie Lorina zabrzmiała niepewność. — Uraziłem cię?

— Nie! — żachnął się. — Absolutnie.

— Chcesz go odzyskać.

— To takie oczywiste? — Uśmiechnął się sztucznie.

— Dla mnie tak. I sądzę, że nie tylko dla mnie. — Lorin wzruszył ramionami. — To, co między wami było, przypominało lawę. Kipiało gorącem. Nie rozstaliście się, bo nagle ten wulkan wygasł. Myślę, że on odszedł, bo czuł się winny, nie z braku uczuć.

— To będzie trudne.

— Odzyskanie go? Może tak, a może wcale nie. Gdybym był na miejscu Lantiela, dałbym ci szansę. Nie jesteś takim goblinem, za jakiego chcesz uchodzić. — Pokręcił z rozbawieniem głową.

— Dzięki, czuję się rozszyfrowany. — Silvan prychnął, jednak jego spojrzenie wyraźnie się ociepliło. 

***

— Wyjeżdżasz? Tak od razu? — Errdir patrzył zaszokowany na stojącego przed nim Lantiela. — Ale…

— Muszę. — Therien spojrzał na niego niecierpliwie, a potem przeniósł wzrok na stojącego obok z kamienną miną Kaela. — Proszę, pożegnajcie ode mnie księcia. Nie chciałbym uchybiać grzeczności, wyjeżdżając bez słowa, ale sytuacja mnie do tego zmusza.

— Ale statki są jeszcze niegotowe do podróży, nic nie jest spakowane. — Errdir spojrzał na niego błagalnie.

— Skoro musi…  —  wtrącił Kael.

— Dziękuję. Jesteś bardzo pomocny. — Mag zaplótł ręce na piersi zirytowany.

— Sam wiesz, że sprawa jest nagła. — Regent podsunął mu pod nos list, wręczony mu przez Theriena.

— Dzień lub dwa nie sprawiłoby różnicy. — Errdir ponownie spojrzał na Lantiela — Zentharion nie napisał, że masz wrócić natychmiast, ale żebyś się pospieszył z podróżą.

— Errdirze. — Lantiel westchnął zrezygnowany. Wiedział, że nie będzie łatwo, ale ta wiadomość była tym, o czym marzył, odkąd tutaj przyjechał — drogą ucieczki i nie zamierzał się poddać. — Koboldy uszkodziły tamę na rzece. Woda powoli, ale nieubłaganie wdziera się na pola uprawne i niedługo może podejść pod domy. Straty będą ogromne. Naprawdę uważasz, że powinienem wypoczywać w tym czasie i cieszyć się gościną księcia?

— On ma rację. Sytuacja jest poważna. Namiestnik nie wzywałby go, gdyby tak nie uważał. — Kael położył ostrożnie dłoń na ramieniu maga, jednak ten odsunął się zirytowany.

— Jest ci to po prostu na rękę!

— Errdirze! — Kael niespokojnie zerknął na elfa stojącego u boku Lantiela. Ten obserwował ich w milczeniu, lecz z wyraźną ciekawością.

— I czym tam popłyniesz? Łódką? — Dulin patrzył ze złością na Theriena, rozdrażniony jego uporem. — Magia, którą zużyjesz do samodzielnego sterowania, wyczerpie cię po jednym dniu. — Zabębnił palcami o brzeg rękawa swojej szaty.

— Nie popłyniemy łodzią. Pojedziemy konno — milczący dotąd elf wreszcie postanowił się odezwać. — Przy traktach stoją przecież karczmy, w których możemy zmieniać wierzchowce. Tym sposobem będziemy na miejscu jutro wieczorem.

— Wszystko to piękne, Fenrisie, ale co z waszymi bagażami? — Errdir nie wyglądał na przekonanego.

— To akurat najmniejszy problem. Wcześniejszy powrót planujemy tylko we dwóch. Nasi towarzysze wrócą zgodnie z ustaleniami i zabiorą nasze sakwy na łodzie. — Fenris uśmiechnął się lekko, widząc zaciskające się usta maga.

— Książę nie będzie zadowolony, gdy wróci. Jesteście tu z misją dyplomatyczną, wyjazd bez oficjalnego pożegnania jest co najmniej nieuprzejmy.

— Sądzę, że książę zrozumie powagę sytuacji. — Fenris miał ochotę jęknąć nad uporem maga. Naprawdę rozumiał to, że kochał Lantiela jak syna i nie chciał się z nim rozstawać, ale zatrzymywanie go na siłę w tej sytuacji mijało się z celem.

— Oczywiście, że zrozumie. Sam mu to wytłumaczę i na dowód waszej prawdomówności, przekażę mu list od namiestnika. — Kael zwinął pergamin i schował go w rękawie swej szaty. — Nie będzie żadnego uchybienia w tym, że wyjedziecie wcześniej.

— Dziękujemy. — Lantiel pochylił lekko głowę przed Ithildinem. — Jesteśmy wdzięczni za waszą gościnę. Spędziliśmy tutaj naprawdę niezapomniane chwile. — Uniósł wzrok i wyprostował się. — Wspomnienia o tych dniach na pewno szybko nie opuszczą naszych myśli.

— Wierzę. — Kael zamrugał gwałtownie i  ku całkowitemu oszołomieniu Theriena podszedł i objął go mocno. — Jedźcie ostrożnie i pamiętajcie, że jesteście tutaj mile widziani. — Odsunął się i utkwił stanowczy wzrok w zdezorientowanej twarzy Lantiela. — Zawsze. — Kiedy elf odpowiedział mu niepewnym skinieniem, odwrócił się i uścisnął ramię stojącego obok Fenrisa. — Opiekuj się nim. Niech Sehanine was prowadzi.

— A Enoreth da pokój wam i waszym najbliższym. — Fenris odwzajemnił uścisk, patrząc na niego zagadkowo.

— Errdirze? — Kael odwrócił się w stronę maga, na którego twarzy gościł dziwnie nieokreślony wyraz.

— Tak, cóż… — Dulin odchrząknął i podszedł do Lantiela, lecz zamiast go uściskać, położył drżące dłonie na jego ramionach, zakleszczając na nich palce. — Masz jechać prosto gościńcem, nie żadnymi skrótami. Jak tylko dojedziecie na miejsce, wyślesz mi wiadomość. I żadnych wymówek, że zapomniałeś. A ty — odwrócił się i wbił spojrzenie w rozbawionego tą przemową Fenrisa — dopilnujesz tego.

— Tak jest, kapi… — Widząc, jak oczy maga zwężają się niebezpiecznie, elf westchnął i dokończył spokojniej. — Oczywiście.

***

   Porywisty wieczorny wiatr powitał tumanami kurzu powracającego z patrolu Silvana. Powietrze już od kilku godzin było duszne i jeźdźcy poganiali konie, aby zdążyć przed zbliżającą się burzą. Pierwsze krople spadły, gdy Ithildin oddawszy wodze w ręce stajennych, ruszył w kierunku głównych wrót twierdzy. Przez moment miał ochotę postać i pozwolić deszczowi opłukać ciało zmęczone po całym dniu podróży, jednak ta chwila trwała krótko i szybko skierował się do swych komnat. Przed kolacją z emisariuszami musiał wziąć kąpiel, która pozwoli mu się odprężyć. Później… Później czekała go być może najważniejsza od wielu lat rozmowa. Musiał przekonać Lantiela, aby został i dał im jeszcze jedną szansę. Według niego, zasługiwali na nią.

Wszedł do łaźni i zrzucił zakurzoną odzież, zostawiając ją w nieładzie na podłodze. Tęsknie spojrzał w kierunku balii, jednak nie miał czasu, aby móc rozkoszować się wylegiwaniem w pienistej od relaksujących olejków wodzie. Chwycił czysty ręcznik i zawiesiwszy go na oparciu krzesła, wszedł do wyłożonej iolitem wnęki. Woda rozpryskiwała się po nierównościach minerału o fiołkowej barwie i spływała wzdłuż rowków. Silvan oparł czoło o chłodną ścianę i zamknął oczy, pozwalając podryfować myślom w dobrze znanym kierunku. Ile czasu spędził tak naprawdę sam? Długo, zbyt długo… Czy mógł mieć nadzieję, że dzisiejszej nocy wreszcie zazna spokoju w ramionach osoby, o której nie śmiał nawet marzyć?

— Lantiel…

Nawet to imię dobrze smakowało, gdy je wymawiał. Rozpływało się na języku niczym egzotyczny owoc i pozostawiało słodki, zakazany smak. Ile nocy spędził, rzucając się w pościeli, próbując zasnąć w sypialni, w której kiedyś mieszkał Therien? Nie pamiętał… Szukał zapachu, który dawno już zniknął, zastąpiony zwykłym kwiatowym płynem używanym do prania pościeli. Budził się i nie znajdował ciepła, lecz zwiniętą w kłębek poduszkę, kurczowo przyciśniętą do piersi. Miał wrażenie, że przez te wszystkie lata nie żył, a egzystował. Jak kukiełka, którą ktoś pociągał za sznurki, aby mogła podskakiwać w odpowiednim momencie.

Odrzucając na plecy mokre włosy, uniósł głowę i wystawił ją pod strumień ciepłej wody.

Dziś to się zmieni. Dziś wreszcie stanie z Lantielem twarzą w twarz i opowie mu o frustracji i szarpiącej trzewiami tęsknocie. Zapyta go, czy pamięta jeszcze jego dotyk, pieszczoty palców, czułe słowa, jakie szeptał mu do ucha ukrytego za kurtyną tych włosów barwy światła księżyca. A jeżeli zapomniał… jeżeli odrzucił te wspomnienia, to Silvan mu przypomni. Wszystko, krok po kroku… I będzie to najbardziej spektakularny powrót do przeszłości, jaki Therien kiedykolwiek przeżył.

Wziął kilka głębokich oddechów, gdy jego mięśnie zaczęły drżeć z niecierpliwości i wyszedł spod strumienia wody. Spokojnie, jest czas. Kiedy zajdzie słońce, pójdzie do niego. Tylko kolacja go dzieli od wkroczenia do komnat Theriena... Drzwi do łaźni otworzyły się z hukiem, przewracając wieszak, na którym wisiał jego jedwabny szlafrok. Silvan odwrócił się błyskawicznie, gotów się bronić.

— Troll cię kopnął w głowę, że do reszty zwariowałaś?! — krzyknął wściekle w stronę stojącej w drzwiach siostry, która wyglądała, jakby spadły na nią wszystkie nieszczęścia tego świata. — Co się stało?

— Gdzieś ty był?! — sapnęła, wyciągając w jego stronę oskarżycielsko palec. — Gdzie w imię Elbereth byłeś, kiedy on wyjeżdżał?!

— Kto? — jego głos przypominał szept. Strach ścisnął go za gardło, nie pozwalając wyksztusić nic więcej. Przerażające przeczucie targnęło jego trzewiami. Nie! Niemożliwe, aby… nie teraz…

— Lantiel! — To jedno słowo sprawiło, że jego świat roztrzaskał się w drobne kawałki.

***

   Siedział w komnacie, ściskając w ręce skrawek pergaminu, który wręczył mu Kael i wpatrywał się w przeciwległą ścianę niewidzącym spojrzeniem. Gdyby był w zamku, gdyby podążył za swoim instynktem i poszedł do niego tej nocy, być może nic takiego by się nie stało. Gdyby nie targały nim te przeklęte emocje, które zmusiły go do ucieczki, aby pomyśleć. Szlag! To nie tak miało być!

— Lantiel musiał odpowiedzieć na wezwanie namiestnika. — Drgnął, słysząc głos wuja, który stał obok niego w nieodłącznej asyście Errdira.

To takie niesprawiedliwe. Dlaczego Kael miał obok siebie kogoś tak cennego, a on nadal był sam? Czym zasłużył na coś takiego? A może to pokuta za to, co zrobił tamtej nocy? Być może przepowiednia się pomyliła i to on sam siebie zniszczył jednym wydanym rozkazem?

Na bogów! Był księciem! Miał wszystko! Bogactwo, władzę, szacunek poddanych… wszystko poza tym, co najważniejsze. Naprawdę tak miało wyglądać jego życie?

— Silvan? — Uniósł głowę, słysząc ponaglający do odpowiedzi głos Kaela.

— Słyszę — warknął, ciskając na podłogę zmięty kawałek pergaminu. — Kiedy wyjechał?

— Z samego rana. Do tej pory powinien był już pokonać jedną trzecią drogi do dworu Zenthariona — odpowiedział mu Errdir.

— Nie mogliście go zatrzymać? — Spojrzał na nich gniewnie.

— Próbowałem, ale Lantiel był zdeterminowany, aby wyjechać od razu. Odniosłem wrażenie, że… — zawahał się.

— Że to wezwanie jest mu na rękę. Nigdy nie chciał tutaj wrócić. — Silvan poderwał się gwałtownie, wywracając przy tym krzesło, na którym siedział. — Wiedział, że nikt tutaj nie pragnie jego obecności, poza tobą. — Podszedł do ściany i uderzył w nią ręką, strącając przy tym z gzymsu kominka ciężki świecznik, który uderzył z hukiem o kamienną posadzkę.

— To moja wina. — Liriel przygryzła wargę, mocniej wtulając się w objęcia stojącego za nią męża. — Po tym, co mu powiedziałam, jak go potraktowałam… Właściwie kazałam mu się wynosić, zarzucając mu wszystko, co najgorsze… — jęknęła, starając się nie rozpłakać.

— Nie wiedziałaś. Każdy miał ochotę powiedzieć mu kilka słów. — Caldain mocniej przycisnął jej drobne ciało do piersi, gładząc uspokajająco jej plecy.

— Ale tylko ja nie potrafiłam się powstrzymać!

— Cokolwiek mu powiedziałaś, wątpię, aby oczekiwał czegoś innego. — Silvan westchnął i odwrócił się do okna, zaciskając palce na futrynie. — Skoro chciał uciec, nic by go nie powstrzymało. Zawsze znalazłby jakiś pretekst, nie ten, to inny.

— Lantiel jest uparty. — Errdir potarł w zamyśleniu podbródek. — Jeżeli wierzy, że jego obecność tutaj przyniesie ci jakąkolwiek szkodę, nigdy nie wróci. Chyba, że masz zamiar koronować się po raz kolejny, a on znowu dostanie rolę emisariusza.

Silvan miał ochotę prychnąć na ten ponury żart, jednak zaledwie otworzył usta, zamknął je na powrót i zabębnił palcami w drewnianą futrynę. Przez chwilę stał nieruchomo, zastanawiając się nad tym, co powiedział przez chwilą Errdir, po czym odwrócił się powoli w stronę wuja.

— Silvan? — Kael wzdrygnął się, widząc na twarzy bratanka lekki, lecz dobrze zauważalny uśmiech, który mógłby być wspaniały, gdyby nie był tak chłodny i wyrachowany.

— Kaelu — głos księcia nabrał nagle podejrzanie słodkiej barwy. — Wiesz, że jesteś mi coś winien, prawda?

— Tak… — Starszy Ithildin skinął niepewnie głową. — Przerażasz nas.

— Cieszę się, że rozumiesz ogrom zła, które wyrządziłeś, pomimo tego, że kierowały tobą naprawdę szlachetne pobudki. — Silvan uśmiechnął się szerzej na widok zdezorientowanej miny wuja. — Ufam, że właśnie znalazłem sposób, abyś spłacił swój dług i naprawił to, co zniszczyłeś.






_____________________________________________________________________________________________

No to jesteśmy. Szczerze, rozglądam się nieco nerwowo, bo jakoś tak inaczej, prawda? Bardzo ciekawi mnie, jak Wy to widzicie, bo ja czuję się nieco nieswojo jeszcze. Mam wrażenie przestrzeni O.o Tyle lat na onecie robi swoje i jakoś taka nostalgia mnie ogarnęła. Czy można przyzwyczaić się do jakiejś strony? Widać można. Jakkolwiek onet robił nas w konia, a ostatnio nie szło już na niego praktycznie wejść, to jednak miał swój klimat. Klimat, którego nie tworzyły tylko opowiadania, ale Wy sami. Wasze komentarze, spostrzeżenia, domysły co do dalszej fabuły. To wszystko sprawiało, że czułam się tam naprawdę dobrze, tak między swoimi :) Najbardziej właśnie żałuję tych Waszych komentarzy, gdyby dało się je przenieść, zrobiłabym to od razu. Przez pięć lat dodawaliście tam swoje opinie i naprawdę boli mnie, że one tam zostają. To jakaś część Was, mnie i całego tego naszego światu fantasy :) 

Na razie przeniosłam to co poprawione i to co na tę chwilę najważniejsze (przynajmniej tak myślę O.o) - Elfy. "Szara Strefa" leży przede mną i poprawiam ją przed zamieszczeniem. Nieoceniona Aubrey, która czuwa nad nami od lat, zabrała się za "Czerwony Płomień". Jak już się przenosić, to bez bagażu starych błędów ;) 

Uff, to tyle. Będę wdzięczna, jeżeli zdecydujecie się przekleić pod ten rozdział swoje komentarze, których niestety nie mogę odczytać na onecie. Wywala mi piękne - brak postów... strona nie istnieje... twojej stronie nic nie jest... przepraszamy za błędy... i tak dalej w ten deseń. Wszystko, tylko nie Wasze komentarze :/

Nowy rozdział się pisze, poczułam powiew świeżości, a wraz z nim inspiracji ;) 

Witam na nowej stronie i mam nadzieję, że będzie nam tutaj równie dobrze, a nawet lepiej ;D

Szkoda, że grilla nie można zapalić ;P