XXX Na przekór przeznaczeniu

    Deszcz padał nieustannie. Ciemne chmury sunęły ciężko po niebie zasłaniając księżyc, gdy dwóch konnych wjechało nareszcie na główny trakt wiodący do zamku namiestnika. Błoto rozpryskiwało się pod kopytami, chlupocząc nieprzyjemnie. Ostatni postój i zmiana wierzchowców miały miejsce wiele godzin wcześniej i zarówno konie, jak i jeźdźcy czuli się wyczerpani długą podróżą.

Lantiel z niepokojem obserwował szeroką wstęgę rzeki, zalewającą okoliczne pola i łąki. Już dawno zorientował się, że czekać go będzie naprawdę wiele pracy i wyczerpanie magiczne tym razem go nie ominie.

— Uważam, że namiestnik powinien wezwać maga ziemi. — Panującą od dłuższego czasu ciszę przerwał głos Fenrisa, stłumiony przez naciągnięty na głowę kaptur. — Woda naniosła muł i błoto, zamęczysz się próbując pogłębić koryto i przywrócić bieg tylko za pomocą jej siły.

— Wiem. Jednak najbliższy mag ziemi rezyduje na królewskim zamku. O ile wiem, po tej stronie gór nie mieszka żaden. Podróż zajęłaby im wiele dni, nie ma na to czasu. — Lantiel wzruszył ramionami i przechylił głowę w bok. Ciche strzyknięcie w karku wyrwało z jego ust stłumiony jęk. — Uwielbiam konną jazdę, ale dwa dni podskakiwania w siodle to zbyt wiele. Mój tyłek błaga o litość.

— Twój tyłek powinien być przyzwyczajony do ujeżdżania. Nie powiesz mi, że po dwóch tygodniach samotności odzwyczaił się od… — Urwał w pół słowa, pochylając się, gdy jego koń płynnie przeskoczył przez leżący wzdłuż drogi pień drzewa.

— Ugryzłbyś się w język i byłby święty spokój. — Therien odgarnął z oczu zlepione deszczem włosy. — Oddałbym majątek za balię wody.

— Nie dość ci jej? — Fenris wzniósł oczy ku zachmurzonemu niebu. — Mam wrażenie, że za chwilę się rozpuszczę. Jesteś magiem, zrób coś, aby na nas nie lało!

— Magiem, nie cudotwórcą. Co ty myślisz, że wyjmę berło, machnę nim raz, a krople zaczną nas omijać?

— A potem zrobisz to po raz drugi i staniemy się czyści i susi, bo woda z nas wyparuje. — Elf uśmiechnął się zwycięsko.

— Chyba razem z twoim mózgiem. Władanie żywiołem to nie pokaz błazeńskich sztuczek.

— Do dupy z takim władaniem. Nawet nie potrafisz sprawić, żebyśmy nie wyglądali jak zmokłe kury. Co za pożytek z takiej mocy? — Fenris skrzywił się zabawnie.

— Zapytaj mnie o to, gdy skończę pracę nad rozlewiskiem. — Lantiel ściągnął wodze, aż jego wierzchowiec przystanął. — Widać zamek. — Uniósł rękę i wskazał w kierunku, gdzie majaczyły strzeliste wieże z powiewającymi proporcami.

— Ciepło, sucho, jedzenie… — Oczy Fenrisa rozbłysły radośnie. Jego koniowi najwyraźniej udzielił się pełen nadziei nastrój, gdyż zatańczył pod nim ożywiony.

— Gorąca kąpiel i miękkie łóżko. — Ostre spojrzenie Lantiela wyraźnie zmiękło.

— Może jak się wyśpisz, to będziesz mniej spięty. Odkąd wyjechaliśmy z Endolrien, jesteś milczący i ponury.

— Nagadałeś się za nas dwóch. Doprawdy, gdybym nie znał niektórych faktów z twojej przeszłości, byłbym zdrowszy, a mój sen o wiele spokojniejszy. — Therien spiął konia kolanami, próbując nakłonić go do kłusa, jednak wierzchowiec tylko zarzucił łbem i parsknął zirytowany.

— Są tak samo zmęczone jak my.

— Twój jest bardziej żywiołowy. — Lantiel prychnął ze złością.

— Jaki jeździec, taki...

— Zamknij się.

Fenris pokręcił głową i zamilkł. Końcowy etap podróży upłynął w pełnej napięcia ciszy.

***

    Zacisnął mocniej powieki, gdy kolejne pchnięcie wyrwało z jego gardła głośny okrzyk. Czuł, że orgazm zbliża się szybkimi krokami i nie miał już siły, aby go powstrzymywać, by przedłużyć przyjemność. Zręczne dłonie kochanka umiejętnie zajmowały się jego pobudzonym członkiem, śliskim od sączącego się obficie preejakulatu. Ukrył twarz w poduszce, tłumiąc kolejny jęk. Bogowie, właśnie tak, w to miejsce, jeszcze raz… drugi i… Spełnienie wstrząsnęło jego ciałem, posyłając dreszcz wzdłuż kręgosłupa. Mocne ugryzienie w kark sprawiło, że poderwał głowę do góry, odsłaniając wrażliwe gardło. Jego uda drżały w kolejnych niekontrolowanych spazmach. Nie miał już siły dłużej utrzymać się w tej pozycji. Dopiero teraz dotarło do niego, jak bardzo bolą go kolana. Upadając na dywan, rozprostował nogi, przygnieciony ciałem szybko oddychającego kochanka.

— To było dobre — głos elfa przywrócił go do rzeczywistości. — Brakowało mi naszych spotkań. — Mężczyzna stoczył się z niego, kładąc na plecach i rozrzucając szeroko ramiona.

— Mam uwierzyć, że od dwóch tygodni nie uprawiałeś seksu? — Lantiel prychnął i usiadł, podpierając się z tyłu na rękach. Rozejrzał się dookoła sięgając po stojący na podłodze puchar z winem. W ustach nadal czuł słony smak nasienia Arvila, po wcześniejszej zabawie. Upił kilka łyków, z zadowoleniem oblizując słodkie od napoju wargi.

— Wierz w co chcesz. — Arvil usiadł i wzruszył ramionami, odgarniając jednocześnie z czoła wilgotne od potu kosmyki włosów. — Jak było na koronacji? Spotkałeś jakiegoś godnego uwagi elfa?

— Nijak. — Therien podniósł się i nie zważając na swą nagość, podszedł do okna. Deszcz przestał padać kilka godzin wcześniej, jednak dziedziniec zamkowy nadal zdobiły liczne kałuże, rozpryskujące się pod nogami biegających po nich dzieci. Oparł się o parapet, wychylając poza framugę górną połowę ciała i wdychając głęboko wilgotny zapach ziemi.

Czuł rozczarowanie. Do tej pory wierzył, że kiedy dotrze do zamku, będzie to jak powrót do domu. Jego myśli uspokoją się i wyciszą. Zajęty pracą zapomni o na nowo rozjątrzonych ranach. Nic bardziej mylnego. Minął tydzień, a on nadal nie potrafił znaleźć sobie miejsca. Gdyby nie Fenris, wyczerpałby się zupełnie magicznie i odchorował to. W pracy znalazł ucieczkę. Ból mięśni i mgła przysłaniająca mu oczy podczas osuszania pól uprawnych były dobre. Nie musiał myśleć o niczym innym, jak tylko o przepływającej przez jego żyły magii. Czuł, jak zbiera się na opuszkach jego palców, mrowiąc delikatnie. Nie musiał jej widzieć, wystarczyła świadomość, że tam jest. Uczucie było na tyle dobre, że zatracał się w nim, nie zważając na to, że jego ciało staje się coraz słabsze. Wbrew późniejszym wrzaskom Fenrisa czuł, że odwalił kawał dobrej roboty. Woda wyżłobiła sobie drogę i znowu płynęła korytem rzeki. Elfy z wyższych rejonów też dobrze się spisały, naprawiając tamę i powstrzymując tym samym kolejne zagrożenia. Ciemne chmury rozwiały się, ukazując błękitne niebo. Tak, wszystko wracało do normalności.

Poza nim samym.

Tak bardzo, jak wcześniej chciał uciec z Endolrien, tak teraz chciał wrócić. Nieważne, że wszyscy tam byli przeciwko niemu. Co z tego, że co dzień musiałby kłaniać się Istis. Widok Silvana wynagrodziłby mu to wszystko. Siedziałby tam i chłonął każdy szczegół jego ciała. Pieściłby wzrokiem długie, czarne włosy, które opadały kaskadą na jego smukłe plecy. Doskonale pamiętał uczucie, jakie towarzyszyło ich dotykowi. Zatracałby się w połyskujących złotem oczach, tak pełnych wyrazu, błyszczących podnieceniem, oczekiwaniem na coś… Jakby każdy dzień był nową przygodą. Syciłby się jego uśmiechem, którym tak hojnie obdarowywał swoją żo…

— O czym tak intensywnie myślisz? — Silne dłonie Arvila odwróciły go od okna. — Nie mów, że już o mnie zapomniałeś. — Roześmiał się, pochylając w kierunku jego ust. Lantiel w ostatniej chwili odwrócił głowę i wargi elfa spoczęły na jego policzku. — Cholera! Co z tobą nie tak? — Mężczyzna odsunął się lekko. Jego uśmiech znikł, a zamiast niego pojawiła się złość. — Pieprzenie jest dobre, ale pocałunki już nie?

— Daj mi spokój. — Odepchnął go lekko, podążając w głąb pokoju. Podniósł z podłogi poduszkę i usiadł na łóżku, rzucając ją na jego skraj.

— Jesteś wspaniałym kochankiem. Twoje ciało jest godne pożądania, ale nie myśl, że to wystarczy. — Arvil splótł ramiona na piersi, patrząc na Lantiela wrogo. — Nikt nie weźmie cię na poważnie, jeżeli będziesz tak się zachowywał.

— Nie chcę być brany na poważnie. — Therien uniósł głowę, patrząc na kochanka wyzywająco. — Seks to seks i nic więcej. Nie oczekuję od ciebie uczuć, ty też nie powinieneś tego robić.

— Żadnej nadziei na związek, co?

— Nigdy nie mówiłem, że tego chcę. — Lantiel położył się na boku, podpierając głowę na dłoni. — Przychodzisz, pieprzysz mnie i obydwaj jesteśmy zadowoleni. Potem możesz robić co chcesz. Dla mnie to satysfakcjonujący układ. Jeżeli oczekujesz zaangażowania, powinieneś od razu zrezygnować i poszukać kogoś, kto odwzajemni twoje uczucia.

— Ależ z ciebie zimny sukinsyn. — Arvil podszedł do komody i podniósł leżące obok niej legginsy, by naciągnąć je szybko na siebie. — Poszukaj sobie kogoś innego. Nie jestem dziwką i dłużej nie mam ochoty trwać w tym chorym układzie. Odkąd wróciłeś, jesteś jeszcze gorszy niż przedtem. — Ze złością zacisnął troczki, wiążąc rzemień ciasno.

— Do tej pory nie narzekałeś. — Therien przyglądał się poczynaniom byłego już kochanka spod opuszczonych rzęs.

— Być może naiwnie myślałem, że mogę cię zmienić. — Mężczyzna zarzucił na ramiona skórzaną kamizelkę i dopiero wtedy spojrzał na Lantiela, który wzdrygnął się nieznaczenie, widząc w jego oczach z trudem skrywany ból. — Odkąd wróciłeś, straciłem nadzieję.

— Seks nie był satysfakcjonujący? O ile pamiętam, w ciągu ostatnich dwóch godzin spuściłeś się dwa razy, głośno obwieszczając przy tym swą radość. — Prawie ugryzł się w język, wypowiadając ostatnie zdanie. Naprawdę był zimnym sukinsynem. Wiedział, że rani Arvila, a jednak nie potrafił się powstrzymać.

— Naprawdę sądzisz, że to wystarczy? Seks w celu osiągnięcia orgazmu? I to wszystko? Zadowala cię to? — Wściekłość wyparowała ze stojącego przed nim elfa, zastąpiona pełnym rozgoryczenia zdziwieniem.

— Tak, a ciebie nie?

— Najwyraźniej nie. — Arvil potarł palcami zmęczone powieki. — Poddaję się. Na moje miejsce jest dziesięciu innych, którzy będą chętni ogrzać twoje łóżko, ale… Najlepiej by było, gdybyś zaczął korzystać z usług lokalnych dziwek. Zasługujecie na siebie. Zapłać i miej swój seks. Nic poza tym. To przynajmniej byłby uczciwy układ. Śpij dobrze, Lantiel. Samotnie. — Odwrócił się  i wyszedł z komnaty szybkim krokiem.

— Szlag. — Lantiel kopnął pomiętą pościel. Miękko ustąpiła pod naciskiem, nie przynosząc mu pożądanej satysfakcji.

Wiedział, że zachowuje się karygodnie, raniąc innych, ale inaczej nie potrafił. Nigdy nie obiecywał niczego swoim kochankom, a przeważnie kończyło się to właśnie takimi kłótniami. Być może Arvil miał rację i naprawdę powinien skorzystać z płatnych usług. Wzdrygnął się na samą myśl. Upadł aż tak nisko, aby rozważać taką możliwość?

Najpierw chciał wrócić do Endolrien, aby pod gradem nienawistnych i pełnych pogarny spojrzeń napawać się widokiem byłego kochanka. Teraz rozważał pójście do miejscowego burdelu…

Był masochistą, w dodatku żałosnym.

***

— Jesteś pewien, że chcesz jechać z Kaelem? Rozumiem, że wolałbyś się z nim nie rozstawać, jednak to dość długa podróż. — Oparty o ścianę Silvan przyglądał się pakującemu sakwy magowi.

— Jestem pewien. Być może będę mógł mu pomóc. — Errdir uniósł głowę i z roztargnieniem rozejrzał się po komnacie. — Mam nadzieję, że niczego nie zapomniałem.

— Nie ufasz, że sam sobie poradzi?

— Nie! Ufam mu. — Dulin oparł sakwę o skrzynię, na której chwilę później usiadł. — Wierzę, że w końcu uporał się z własnym strachem. Musiało mu być ciężko. — Skrzywił się nieznacznie, słysząc powątpiewające mruknięcie Silvana. — Odnoszę wrażenie, iż zupełnie go skreśliłeś.

— To nie to. — Ithildin westchnął i powoli osunął się po ścianie, siadając na podłodze i podciągając kolana pod brodę.

— Pozycja godna księcia. — Wbrew poważnemu nastrojowi panującemu w komnacie, Errdir musiał się uśmiechnąć.

— Nikt mnie tutaj nie widzi, poza tobą. — Silvan oparł głowę na ręce i przymknął lekko oczy. — Kocham Kaela. Przez te wszystkie lata był dla nas niczym ojciec. Jednak nie potrafię mu wybaczyć tego, że w ogóle nie dał szansy Lantielowi. Zachował wszystko dla siebie. Gdyby zdobył się na odwagę i porozmawiał ze mną o swoich obawach, o przepowiedni, wszystko potoczyłoby się inaczej.

— Być może. — Errdir skinął wolno głową. — Jednak ja go rozumiem. Nie wierzył w twój osąd. Twoje uczucia do Lana przesłoniłyby zdrowy rozsądek. Według Kaela, gdyby ci powiedział, prawdopodobne byłyby opcje. Albo zupełnie odrzuciłbyś jego racje i ślepo zaakceptował Lantiela, odrzucając możliwe zagrożenie, albo… — Na moment zacisnął usta, jakby szukał odpowiednich słów. — Albo popadłbyś w paranoję. Z jednej strony zakochany i pełen dobrych chęci, z drugiej podejrzliwy i pełen lęku. Zacząłbyś się zastanawiać, jak może ci zagrozić, z której strony przyjdzie cios. Jak będzie wyglądała jego zdrada. Z czasem wasz związek stałby się chory. Pełen ukradkowych spojrzeń, wątpliwości. Jak w baśni o królu zakochanym w swoim rywalu. Taniec na linie. To by was zniszczyło.

— Nie sądzę, abym mógł…

— Mógłbyś. — Errdir spojrzał na niego ostro. — Podejrzliwość leży w naszej naturze. To jak zabawa z ulubionym, ale jadowitym zwierzątkiem. Z jednej strony je uwielbiasz, z drugiej twój każdy gest jest ostrożny i pełen dystansu. To instynkt samozachowawczy.

— Szlag, kiedy tak to ujmujesz… — Silvan odwrócił głowę i wbił wzrok w okno, przygryzając dolną wargę.

— Nigdy o tym nie pomyślałeś?

— Nie w ten sposób.

— Jesteś jeszcze młody. — Errdir wstał i podszedł do szafy, z której wyjął swój długi płaszcz z kapturem wykończonym srebrną lamówką. — Kiedyś zrozumiesz, że gdy masz kogoś pod opieką, bywa, iż nawet wbrew sobie musisz go zranić dla jego własnego dobra. To trudne, jednak czasami nie masz innego wyboru. Kael został postawiony właśnie w takiej sytuacji. Wiedział, że cierpisz i cierpiał razem z tobą w milczeniu. Wierzył, że wybrał mniejsze zło.

— Chciałbym móc powiedzieć, że bronisz go, gdyż jest twoim kochankiem. Jednak to byłoby kłamstwo. Wiem, że mówisz prawdę. — Silvan podniósł się i chwycił jedną z dwóch sakw leżących obok łóżka. — Pomogę ci.

— Książę w roli tragarza? — Errdir uniósł kpiąco brew.

— Odwal się.

— Praca wzmacnia charakter, nie mogę ci tego zabronić. — Mag zaśmiał się cicho i ruszył w kierunku drzwi.

— Myślisz, że on go kiedyś zaakceptuje? — Silvan położył dłoń na klamce i spojrzał poważnie na przyjaciela.

— On już go zaakceptował. Kiedy Lantiel wyjeżdżał, Kael obejmując go na pożegnanie, powiedział, że zawsze może tu wrócić. Nigdy by tego nie zrobił, gdyby tak nie myślał.

— Objął go… — Silvan chociaż doskonale zdawał sobie sprawę, że ten gest nie miał w sobie niczego erotycznego, poczuł gwałtowną zazdrość. On sam od tylu lat nie miał możliwości dotknięcia Lantiela. Dlaczego Kael mógł to zrobić, a on nie? Poczuć pod palcami dotyk jego skóry, przez moment wdychać jego zapach… Nieświadomie z jego gardła wydobył się głuchy jęk.

— Tak, objął — kontynuował nieświadomy wewnętrznych rozterek księcia Errdir. — Myślę, że nawet nie pomyślał o tym, co robi. To był odruch, który wynikał z poczucia winy, żalu, bezradności. Nie zapominaj, że Kael znał Lantiela, gdy ten był jeszcze dzieckiem i kochał go. To niczego mu nie ułatwiało.

— A Lantiel?

— Myślę, że był w szoku. — Kącik ust Errdira powędrował do góry, a w jego oczach pojawiła się czułość, gdy wspominał zaskoczony wyraz twarzy swojego ucznia.

— Odwzajemnił gest?

— Nie.

— Chodźmy już. — Silvan gwałtownie otworzył drzwi i wyszedł na korytarz. — Na pewno już na ciebie czekają na dziedzińcu.

***

17 marca 1303 Era Rana

   Osiem miesięcy. Dni, podczas których nie potrafił myśleć o niczym innym, niż o Silvanie. Marzenia przeplatały się z brutalną rzeczywistością. Nocami śnił o gorących objęciach, w których zatracał się bez reszty i budził się zaplątany w brudną od własnego nasienia pościel. Nawet kolejni kochankowie przyprowadzani do sypialni nie potrafili ukoić jego tęsknoty. Czasami, podczas gdy jego ciałem wstrząsał kolejny orgazm, gryzł usta do krwi, aby nie wykrzyczeć imienia dawnego kochanka. To jego postać widział pod zaciśniętymi powiekami, to jego dłonie pieściły go tak namiętnie. Wiedział, że brano go za kapryśnego i humorzastego. Nic jednak nie potrafił poradzić na to, że gdy otwierał oczy i widział nad sobą pochyloną twarz obcego elfa, nie potrafił się powstrzymać i czasami brutalnie wyrzucał go z sypialni. Jednak to nie powstrzymywało kolejnych, którzy chcieli znaleźć się w jego łóżku. To nie powstrzymywało Lantiela, aby ich przyjmować…

Czuł, że popadał ze skrajności w skrajność. Nie potrafił znaleźć sobie miejsca, więc szukał zapomnienia w pracy i dalekich wyjazdach. Na szczęście namiestnik go nie oszczędzał. Jak długo mogło to trwać? Szczerze sądził, że zdołał już poukładać sobie życie, że poradził sobie z bólem i tęsknotą. Był z tego dumny. Jednak cała ta jego siła, w którą wierzył, rozsypała się jak domek z kart przez jeden krótki wyjazd, podczas którego na powrót ożyły w nim demony. Czy będzie musiało upłynąć kolejne piętnaście lat, aby odzyskał rozum? Czy to uczucie nigdy nie zgaśnie? Nie wyblaknie na przestrzeni wieków? Przerażające.

Odwrócił się na bok i rozejrzał po ciemnym pokoju. Dzisiejszego wieczoru był łagodny dla kolejnego kochanka. Nawet po wszystkim poczęstował go winem. Miał nadzieję, że to go nie zachęci i nie da mu złudnych nadziei na kontynuację. Zasłony zafalowały targane wiatrem, zza okna dochodził dźwięk świerszczy i cykad. W tej części kraju, pomimo wczesnej wiosny, już zaczęły się upały. Wstał i chwyciwszy stojący na szafce dzban, wyszedł na balkon. Szeroki, wiklinowy fotel wyłożony poduchami wyglądał zachęcająco. Usiadł i uniósł trzymane w ręku naczynie do ust.

***

— Nie wiem czy to zaproszenie, czy prowokacja — głos Fenrisa wyrwał go ze snu. Powoli otworzył oczy, mrużąc je natychmiast. Jęknął i uniósł ramię, osłaniając twarz przed promieniami słonecznymi.

— Czas? — jęknął, gdy własny głos podrażnił mu gardło.

— Późne popołudnie. — Fenris nachylił się i wcisnął mu do ręki kubek z zimną wodą. Z westchnieniem rozkoszy uniósł go do ust. — Zastanawiam się, co by było, gdyby zamiast mnie do twojej komnaty wszedł Zentharion i zastał cię gołego i skacowanego. Wyglądasz koszmarnie.

— Dzięki, naprawdę nie musiałem tego wiedzieć. — Lan podciągnął się w fotelu i usiadł, opierając głowę o zagłówek.

— Potrzebujesz kąpieli. Czy to coś na twoim brzuchu to resztka wczorajszej orgii? Mam nadzieję, że przynajmniej twoja, a nie któregoś z mieszkańców zamku — w głosie przyjaciela zadźwięczało obrzydzenie.

— Zamknij się, zaraz pójdę się wykąpać. — Skrzywił się i spojrzał wreszcie w kierunku ogrodu. Nie miał odwagi patrzeć w oczy Fenrisa. Bał się, że zobaczy w nich litość i pogardę. Doprawdy, zaczynał się czuć odrazę do samego siebie.

— Powinieneś podziękować bogom, że jesteś półdrowem. Po takiej ilości alkoholu normalny elf nigdy by się nie podniósł.

— Lubię wino. — Wzruszył ramionami.

— Żłopiesz je, aby nie myśleć. Co innego pić dla smaku, co innego upijać się z żalu. Naprawdę zaczynam się o ciebie martwić. Jak długo masz zamiar to ciągnąć? — Fenris podszedł do kamiennej balustrady i oparł się o nią. Pomimo tego, że Lantiel nadal nie odwracał wzroku od ogrodu, czuł na sobie jego potępiające spojrzenie.

— Kolejne kilka lat? Mniej więcej tyle to trwało za pierwszym razem.

— Przynajmniej jesteś szczery.

— Jak cholera. — Skupił wzrok na oswojonych gryfach, które leżały grzejąc się w słońcu obok małej, bocznej fontanny. Powinien docenić to, co ma, a nie potrafił. Wokół panowała cisza i spokój. Zamek był piękny, otoczenie iście baśniowe, w dodatku obok niego zawsze stał Fenris gotowy podać mu rękę, gdy upadał. Był egoistą, który pogrążał się we własnym żalu, nie zwracając uwagi na to, że rani innych. Wiedział to, jednak nie potrafił inaczej.

— Dostałeś jakiś list od Errdira?

— Nie, od kilku miesięcy niczego nie napisał. Najwyraźniej nie ma o czym. — Milczenie mentora trochę go niepokoiło, jednak nie chciał drążyć tego tematu.

— Do tej pory mu to nie przeszkadzało. Przez lata słał list za listem. — Fenris splótł ramiona na piersi i przygryzł wargę, jakby się nad czymś zastanawiał.

— Co jest? — Dopiero teraz zauważył, że przyjaciel był czymś zdenerwowany. Odstawił pusty kubek na stolik i wbił w niego czuje spojrzenie. — Powinienem o czymś wiedzieć?

— Sam nie wiem. Nie chciałbym rozsiewać plotek, być może Errdir niedługo napisze. — Czujność Lantiela wzmogła się, gdy Fenris odwrócił wzrok i niespokojnie zaczął nim błądzić gdzieś po pnączach okalających ściany zamku.

— Fenris! Zacząłeś, to skończ. Mam wrażenie, że przyszedłeś tutaj z konkretnego powodu.

— Tak jakbym do tej pory potrzebował go, aby wpaść do twoich komnat bez zapowiedzi. Po prostu zastanawiałem się, dlaczego nie pojawiłeś się na śniadaniu, a potem również na obiedzie. — Elf machnął lekceważąco ręką.

— Jasne. Cieszę się, że zamartwiasz się o mnie. A teraz mów — warknął.

— O czym?

— Fenris, nie próbuj testować mojej cierpliwości. Jestem niewyspany, prawdopodobnie jeszcze pijany i śmiem przypuszczać, że to łupanie z tyłu mojej głowy to pieprzony kac! Przychodzisz tutaj, poruszasz temat Errdira i oczekujesz, że spokojnie będę czekał na jego list? Co się do cholery dzieje?!

— Istis jest przy nadziei.

— Och… — To niekoniecznie było to, czego oczekiwał.

— Jej wuj chwalił się dziś przy śniadaniu. Oczywiście wszyscy liczą na chłopca.

— Tak…

— To dopiero początek ciąży, ale wszyscy w rodzinie Brethil są bardzo podekscytowani.

— Silvan musi być szczęśliwy… — W głowie mu szumiało. Na wszystkie świętości, przecież powinien być na to przygotowany. Od dawna wiedział, że Ithildinowie oczekiwali na poczęcie dziedzica. To i tak było dziwne, że nie zdecydowali się na to przez tyle lat. Silvan będzie ojcem… Na dworze na pewno świętują… Silvan…

Podniósł się i niewidzącym wzrokiem powiódł dookoła, jakby szukając czegoś, na czym mógłby się skupić. — Muszę… — Zatoczył się gwałtownie i pochylił, czując jak jego żołądkiem targają gwałtowne skurcze. Jak przez mgłę słyszał, że Fenris coś jeszcze mówi, jednak nie rozumiał ani słowa. Osunął się na kolana, a jego ciałem targnęły torsje.

— Jasna cholera! — Fenris dopadł do niego, klękając obok i odsuwając mu brudne włosy z twarzy. — Przepraszam! To nie to, o czym myślisz!

— Nie myślę — jęknął Lantiel, gdy po raz drugi żołądek podszedł mu do gardła.

— Jestem takim cholernym idiotą — słyszał nad sobą mamrotanie przyjaciela. — Powinienem był zacząć od najważniejszego.

— Zacząłeś. — Lantiel machnął ręką, ocierając usta.

— Nie, nie zacząłem! — Fenris podniósł się i podźwignął słaniającego się na nogach Theriena. — Posłuchaj! I nie próbuj na mnie rzygać, proszę! — Odwrócił go twarzą do siebie. — To nie jest dziecko Silvana!

— O czym ty mówisz? Oczywiście, że jest! Istis nigdy by go nie zdradziła. — Lantiel próbował się odsunąć, czują kolejną napływającą falę mdłości.

— Nie zdradziła go. Rozeszli się! — Mocne palce Fenrisa zacisnęły się boleśnie na jego ramionach.

— O… o czym ty mówisz? — Elbereth, nie potrafił się na niczym skupić. Jego myśli zdawały się nie należeć do niego, gdy jak szalone pędziły w różnych kierunkach.

— Rozeszli się.

— Ale jak to? Przecież…

— Errdir nic ci o tym nie pisał? To podobno nie żadna nowina. Rozwiązali umowę małżeńską jakoś tuż po koronacji. — Poczuł, jak Fenris prowadzi go w stronę łaźni. Miał wrażenie, że jest marionetką, jego nogi poruszały się bez udziału woli. Zupełnie nie wiedział co się z nim dzieje.

— Ale jak to? — Nic innego nie był w stanie powiedzieć.

— Co ten Errdir sobie myślał… — Usłyszał mamrotanie Fenrisa. — Podobno byli ze sobą tylko dlatego, że tak postanowili kiedyś ich rodzice. Nigdy się nie kochali… chociaż nie wiem, jak było naprawdę. Ostatecznie postanowili to zakończyć i pół roku później Istis wyszła za mąż za jednego z żołnierzy Silvana, który towarzyszył jej w podróży powrotnej do rodzinnego domu.

— Ale…

— Jeżeli jeszcze raz powtórzysz „ale jak to”, uderzę cię! — Lantiel zamilkł posłusznie i stanął pod strumieniem wody, który Fenris puścił z znajdującego się powyżej wylotu, nie zaważając na własne moczące się ubranie. — Umyj głowę, śmierdzisz. — Wcisnął mu do ręki ręcznie rzeźbioną butelkę z aromatycznym szamponem. — Właściwie to nie powinno mnie dziwić, że ominęły nas te wieści. Ostatnie pół roku spędziliśmy na rubieżach, gdzie raczej nie docierają salonowe ploteczki. Jednak dziwię się, że twój mentor przemilczał tak istotną sprawę.

— Jesteśmy tutaj już od prawie miesiąca i nadal nic nie wiedzieliśmy. — Lantiel mechanicznie wcierał szampon we włosy, tworząc na głowie coraz obfitszą pianę.

— Bo to już najwyraźniej przebrzmiała historia. Było o tym głośno, gdy byliśmy poza grodem. Rozejście się dwojga elfów, nawet w rodach książęcych, to nic nowego. Przez wieki tak się działo, żaden godny większej uwagi skandal. Pogadali i przestali. — Fenris wzruszył ramionami. — Podać ci ręcznik? — zapytał, widząc jak Lantiel powoli spłukuje włosy.

— Tak, proszę.

— Wytrzyj się. — Wcisnął mu go do rąk. — Pójdę posprzątać na balkonie.

— Dziękuję. — Zakłopotanie sprawiło, że zasłonił twarz materiałem, wycierając ją mocniej niż powinien.

— Daj spokój. — Fenris odwrócił się i sięgnął po wiadro, które stało obok umywalki. — Twoja reakcja…

— Nie chcę o tym mówić.

— Dobrze. — Elf skinął głową, a po chwili Lantiel usłyszał, jak zamykają się za nim drzwi.

Przez chwilę stał zupełnie bez ruchu. Po czym opuścił ręce i oparł się ciężko o ścianę natrysku. Pierwsza fala paniki minęła, jednak pozostała dezorientacja. Silvan odszedł od żony, a może to ona odeszła od niego? Jakkolwiek było, teraz znowu był wolny. Wbrew pozorom, to wcale nie było dobre. Nie dla Lantiela. Do tej pory Istis stojąca u boku księcia była tarczą, która mniej lub bardziej skutecznie działała jak bariera ochronna. Żonaty Silvan był nietykalny. Teraz wizja wolności była kusząca. Wiedział, że dużo trudniej będzie mu zapomnieć. Przyzwyczaił się do Istis. Zaakceptował jej obecność u boku osoby, którą kochał przez tyle lat. Teraz Silvan może znaleźć kogoś innego, a to będzie bolesne. Dla nich nie istniała żadna przyszłość. Nadal był ostrzem, które powinno być trzymane z dala od księcia.

Nic się nie zmieniło. Nie dla niego.

Hejka. Właściwie to możecie się na mnie wydrzeć, bo faktycznie napisałam, że będzie rozdział w czerwcu. Miałam piękną wizję, że zamieszczę w swoje urodziny, ale oczywiście wyszło jak zwykle. Nawet się nie tłumaczę, bo nie mam jak. Wina leży tylko i wyłącznie po mojej stronie. Bo były mecze i siedziałam, jak dziad przed TV nie myśląc w ogóle o pisaniu, bo był koniec roku i kopałam dzieciara po tyłku, bo... bo grałam w Aiona i  tak właściwie to chyba tutaj jest pies pogrzebany.

Jednak to nie tak, iż nie pisałam. Jeszcze w pierwszej połowie czerwca miałam pół rozdziału i zapowiadało się, że wyrobie bez problemu. Jednak potem już było mniej wesoło. Pisałam, kasowałam, kasowałam i pisałam. Nadal nie jestem zadowolona z tego co wyszło :/ Im bliżej końca, tym bardziej ciężko. Chciałabym opisać ich uczucia, to co nimi kieruje, co dzieje się w ich wnętrzu, co przeżywają tak, jak ja to czuję, a wychodzi drętwo i nudno, bez głębi. Więc kasuję i jadę od początku, bo to znowu nie to. Może ja głupia jestem i za bardzo się tym przejmuję? :/

Nie odzywałam się w komentarzach. Jasne, że nie! Bo bez lania wody, było mi po prostu permanentnie głupio! Napisałam, że będzie w czerwcu, a zamiast posuwać się do przodu, kasowałam kolejne akapity! Co miałam napisać - Sorki, dalej piszę, ale jestem w czarnej dupie.? Może i tak by było lepiej, ale zabrakło mi odwagi. Po każdym komentarzu otwierałam worda, a potem miałam znowu ochotę walnąć głową w klawiaturę.

No ale... napisane! Wreszcie, nareszcie, w bólach, mękach i w ogóle jak zwykle nie to, co miało być. Ten rozdział miał zakończyć się zupełnie inaczej, z innymi bohaterami, w innej części kraju i... jak zwykle poleźli swoją drogą. Jeżeli ktoś pisze, to niech mi powie, czy tylko ja nie ogarniam własnych bohaterów i robią co chcą, mając gdzieś moje plany i zamiary? Myślę - w tym rozdziale będzie tak i tak i tak. Kończę pisać i z tego wszystkiego jest połowa jednego "tak", a reszta nie wiadomo skąd się wzięła O.o

No dobrze. Pogadałam sobie, popisałam, wcale się nie wytłumaczyłam. Nadal Was uwielbiam, a komentarze czytam z walącym serduchem, nie ważne czy chwalicie, czy wrzeszczycie. Dziękuję!! :* Wrzucam rozdział i... może powinnam już zacząć kolejny, bo moje tempo jest jednak tragiczne :P

Pozdrawiam serdecznie :*

PS. Za betę dziękuję niezawodnej Aubrey, która zrobiła rozdział w kilka godzin, bo oczywiście wysłałam jej go na ostatnią chwilę, czyli… dziś. Słońce, jesteś niesamowita i jedyna w swoim rodzaju :*  I jeszcze dodam, skoro już tak się rozgadałam - Nie zamierzam pisać nic innego poza elfami, a już na pewno nic związanego z Lambertem ;) (chociaż uwielbiam Adommy :P) A tak poza tym, ktoś jedzie na koncert Queen z Adamem? Bo my dwie tak :D