Czerwony Płomień - epilog

Zbliżała się osiemnasta, słońce łagodnie oświetlało biurko, za którym siedział młody mężczyzna. Odłożył ostatnie dokumenty do teczki i przetarł dłonią twarz. Dziś wieczór w klubie miał się odbyć bankiet z okazji urodzin jednego z właścicieli legendarnej firmy sukienniczej, zajmującej się szyciem kimon. Stroje tego typu kupowali ludzie bogaci i mogący pozwolić sobie na duży wydatek. Cena samego kimona zaczynała się od dziesięciu tysięcy dolarów, a za kompletny strój w skład, którego wchodziła dodatkowo bielizna, obi, skarpety, sandały i dodatki, trzeba było lekką ręką wydać nawet i sumę przekraczającą dwadzieścia tysięcy. O dziwo właściciel nigdy nie narzekał na brak klientów, gdyż po legendarny japoński strój sięgali zarówno rdzenni mieszkańcy wysp jak i bogaci klienci z zagranicy. Tak więc „Ryuuza” gościł dzisiaj samą śmietankę towarzyską i na ten czas został zamknięty dla odwiedzających go zazwyczaj gości.

Mężczyzna podniósł z biurka listę z zaproszeniami i westchnął cicho, widząc na niej nazwisko Ichiro. Cóż, to będzie ciężki wieczór. Wstał i ruszył w kierunku wyjścia z biura. Musiał jeszcze wziąć prysznic i przebrać się w przygotowane zawczasu przez pokojówkę ubrania. Korytarz o tej porze był pusty. Powoli wszedł po schodach prowadzących do prywatnych apartamentów mieszkalnych, znajdujących się nad klubem. W salonie nie przejmując się porządkiem, rzucił marynarkę na krzesło i podszedł do barku, po drodze rozwiązując krawat. Nalał bursztynowego płynu do szklanki i upił łyk. Rozpinając koszulę, myślami powędrował do przygotowań, jakie odbywały się na dole. Lubił, kiedy wszystko było dopracowane i nic nie mogło go zaskoczyć w trakcie imprezy. Koszula podzieliła los marynarki, smętnie zwisając z oparcia fotela i zamiatając rękawem dębowe panele. Drzwi otworzyły się i do pomieszczenia bez pukania wszedł wysoki mężczyzna ubrany w czarne jeansy i tego samego koloru podkoszulek.

— Nauczyłbyś się pukać. — Shirenai odstawił tumbler z resztką whisky i podszedł do komody.

— Po co? Masz coś do ukrycia? — Ueda zwalił się na jednej z skórzanych kanap. — Ja pierniczę, jak gorąco. Jak tam przygotowania?

— Nieźle, za dwie godziny hieny powinny zacząć się zjeżdżać. — Pochylił się, wyciągając z szuflady grubą kopertę. — Twoja rata, jeszcze trzy miesiące i będziemy kwita. — Rzucił mu pieniądze.

— Tylko dlatego, że nie policzyłem ci odsetek — prychnął Keizo.

— Och, policzyłeś. — Shi uśmiechnął się krzywo.

— Nigdy nie narzekałeś, spłacając je. — Kącik ust Keizo wygiął się zmysłowo.

— Cóż…

— Przyznaj się, że podoba ci się forma spłaty. — Podniósł się z kanapy i rzucił kopertę na stolik, nie zaglądając do środka. Powoli zbliżył się do mężczyzny, obejmując go w pasie i sugestywnie przesuwając dłonią po jego nagim torsie.

— Nie przeliczysz? — Shi westchnął, kiedy jeden z palców zabłąkał się w okolice jego sutka. Cholera, po trzech latach odkąd zawiązali tę dziwną umowę, nadal nie miał go dosyć.

— Nie oszukałbyś mnie. — Keizo uniósł brew, jednocześnie trącając nosem jego szyję.

— Jesteś zbyt pewny siebie. — Wywinął się z jego objęć. — Idę wziąć prysznic.

— Hmm… — Mężczyzna pozwolił mu odejść, nie spuszczając wzroku z jego pleców. Mięśnie pod skórą poruszały się zapraszająco. Niewiele myśląc, ściągnął podkoszulek i rzucił go na leżącą samotnie na fotelu koszulę. W drodze do łazienki zdjął spodnie oraz bieliznę i nie przejmując się nimi, zostawił je na podłodze.

Shirenai nie był zaskoczony, kiedy drzwi kabiny prysznicowej rozsunęły się z cichym sykiem. Tłumiąc uśmiech, odwrócił się w stronę kochanka.

— Mam ci umyć plecy? — zapytał dla formalności.

— Potem. — Keizo oparł go o mokrą ścianę. — Nie ma sensu robić tego dwa razy — mruknął zanim jego język poczuł smak whisky w ustach partnera.

***

— Cholera jasna, za dziesięć minut zaczną się zjeżdżać! — Shirenai przerzucił kolejną szufladę w poszukiwaniu paska do spodni.

— Wisi w szafie… rany, odpuść sobie. — Keizo stał przed lustrem poprawiając kołnierz białej koszuli.

— Jak to jest, że ty zawsze znajdujesz tu swoje wyjściowe ubrania, a ja mam wieczny problem? — Shi spojrzał na niego ponuro.

— Lubię być zabezpieczony, poza tym widzisz sens w jeżdżeniu do mnie po garnitur? Yao zakupił ich tyle, że mogę zostawiać je w najbardziej strategicznych punktach.

— Super, moja szafa czuje się doceniona. — Ichiro wyjął feralny pasek i wsunął go w szlufkę spodni. — Tak jak i moja komoda, po której paradują twoje podkoszulki.

— Przestań jęczeć i zbieraj dupę w troki.

— Czy mogę żywić nadzieję, że za trzy miesiące, gdy już spłacę ci całą kasę, twoje gacie opuszczą moją bieliźniarkę? — Rzucił od niechcenia, sięgając po marynarkę. Przez chwilę panowało kłopotliwe milczenie.

— Jasne, będzie cała twoja. — Ueda spojrzał zimno na plecy kochanka i wyszedł, głośno trzaskając drzwiami. Shirenai zamarł z ręką na wieszaku, z zaskoczeniem odwracając się w stronę drzwi.

 ***

  Wnętrze sali bankietowej zapełnione było ludźmi. Przytłumione światło tworzyło przyjemną atmosferę, zapewniającą dyskrecję i poczucie spokoju. Ściany wyłożone były szklanymi taflami, za którymi spokojną kaskadą spływała woda, podświetlana ukrytymi halogenami. Zielonkawe lampiony umieszczone na filarach tworzyły wrażenie, jakby goście przebywali gdzieś w oceanarium. Środek pomieszczenia był pusty, stoliki i loże, usytuowane trzy schody wyżej, ukryte były w mroku i oświetlały je tylko wodne ściany, rzucające na nie tajemnicze refleksy.

— Cudowne miejsce i wspaniałe przyjęcie. — Postawny mężczyzna stanął obok właściciela i uniósł kieliszek w geście toastu.

— Dziękuję panie Nadaro, cieszę się, że dobrze się pan bawi. — Shirenai uśmiechnął się do mężczyzny, wzrokiem poszukując najwyraźniej unikającego go Keizo. Cholera, co mu się stało? Wyszedł tak niespodziewanie, chyba nie poczuł się urażony jego żartem?

— Lepiej bym już nie mógł — mruknął polityk, obserwując hostessy roznoszące drinki. — Naprawdę, pański klub robi furorę. Trzy lata i wybił się pan na czołówkę, wspaniała passa.

— To nie tylko moja zasługa. — Wreszcie popatrzył na mężczyznę. — Naprawdę ogromną rolę odgrywają tutaj moi pracownicy.

— Tak, ma pan rację, wyszkolona kadra to podstawa w takim miejscu — zgodził się ochoczo. — Przejdziemy się?

— Oczywiście. — Powoli ruszyli przed siebie, lawirując pomiędzy tłumem gości.

— Słyszałem, że niedługo kończy pan aplikację adwokacją.

— Tak, zostało mi jeszcze pół roku.

— Niesamowite, będzie pan chyba najbardziej kontrowersyjnym adwokatem w Japonii, z jednej strony mecenas prawa, z drugiej właściciel „Ryuuza”… Konstelacja Smoka… Właściwie skąd taka nazwa?

— Hmm… to długa historia. — Shirenai uśmiechnął się tajemniczo.

— Nie wątpię, że interesująca, kiedyś wypytam pana o szczegóły. — Kiwnął głową, upijając łyk doskonałego szampana.

— Zawsze jest pan tu mile widziany. — Shi zdjął z tacy przechodzącej hostessy kieliszek z winem i umoczył w nim wargi. Nie pił wiele, jako właściciel i organizator przyjęcia nie mógł sobie pozwolić na zamroczenie alkoholem.

— Ojciec musi być z pana dumny. — Zatrzymali się nagle i Ichiro ze zdenerwowaniem stwierdził, że właśnie dotarli do solenizanta i stojącego obok niego premiera, który na dźwięk głosu Nadaro odwrócił się w ich stronę.

— O tak… tata zawsze mnie doceniał. — Shi spojrzał ironicznie w stronę ojca.

— Pozwoli pan, że porozmawiam chwilę z jubilatem?

— Oczywiście. — Skinął głową, odprowadzając Nadaro spojrzeniem.

— Ekhm… więc…

— Więc? — Spojrzał na ojca, pociągając większy łyk wina.

— Jak widzę, klub zyskał swoją renomę. — Starszy Ichiro, który wreszcie dochrapał się stanowiska premiera, patrzył gdzieś ponad głową syna.

— Twoja obecność w nim chyba najlepiej o tym świadczy. — Shirenai uśmiechnął się złośliwie.

— Nie tylko moja. — Takeda wymownie spojrzał w kierunku stojącego pod jedną z kolumn i rozmawiającego z kimś Satoriego Uedy. — Sam nie wiem, zadajesz się z hmm…

— Z człowiekiem, od którego wziąłeś forsę na swoją kampanię wyborczą? — podsunął usłużnie Shi.

— Nie to chciałem powiedzieć — warknął mężczyzna.

— Nie wątpię, lubisz prać tylko czyjeś brudy, swoje omijasz szerokim łukiem. — Shirenai odstawił na stolik pusty kieliszek, nawet nie wiedział, kiedy wypił to nieszczęsne wino.

— Słyszałem, że niedługo kończysz aplikację. — Takeda szybko zmienił temat.

— Jakby cię to coś obchodziło.

— Jesteś moim synem i…

— Wiesz… mam już dosyć tej rozmowy, daruj sobie uprzejmości. — Wyminął zaskoczonego Takedę i ruszył w kierunku baru. Przez chwilę wydawało mu się, że czuje na karku czyjeś intensywne spojrzenie, odwrócił się, w tłumie mignęła mu twarz Keizo, lecz zanim dotarł na miejsce, już go tam nie było. Zaklął cicho, szlag, potwierdziło się jego przypuszczenie. Ueda najwyraźniej go unikał.

— Całkiem udane przyjęcie. — Shuji zmaterializował się u jego boku, wraz ze swym nieodłącznym cieniem w postaci Yukio.

— Jeszcze jedna osoba mnie uraczy tym frazesem, a zacznę krzyczeć — warknął.

— Zły humorek? — Przyjaciel spojrzał na niego zaskoczony. — Kłopoty w raju?

— Shu, przestań, to nie miejsce na wygłupy. — Kasai ścisnął go ostrzegawczo za łokieć.

— Co ty możesz o tym wiedzieć, panie żyjący w różowych oparach miłości. — Shi spojrzał na niego krzywo.

— Uuu szykuje się coś większego, ciskamy gromy. — Shuji nie pomny ostrzeżeń partnera nie spuścił z tonu. — Przynajmniej wiem, co to za uczucie — dodał ciszej.

— Zachowaj tę wiedzę dla siebie. — Ichiro czuł się coraz gorzej.

— Nie chcę się wtrącać, ale…

— Właśnie to robisz — warknął.

— Ale sądzę, że po trzech latach wymieniania nie tylko śliny z jednym facetem, moglibyście wreszcie spojrzeć prawdzie w oczy — skończył niezrażony Taguchi.

— Shu, naprawdę… to nie twoja sprawa. — Yu wywrócił oczami.

— Sprawa nie moja, ale przyjaciel jak najbardziej mój. — Mężczyzna spojrzał ostro na swego partnera. — Obaj tak przyzwyczaili się do grania zimnych drani, że stracili poczucie rzeczywistości.

— Pocałuj się w dupę. — Shirenai odwrócił się tyłem z zamiarem odejścia. W tej chwili nie miał najmniejszej ochoty na dogadywanie się z przyjacielem.

— Po prostu zdejmij te końskie klapki z oczu i zmierz się z realnym światem. — Cholera, Shu jak zwykle nie odpuszczał. On po prostu musiał mieć ostatnie słowo. Ichiro zerknął przepraszająco na Kasai i oddalił się szybkim krokiem.

„Zmierz się z realnym światem,”  tak jakby go nie znał… O nie, Shirenai znał go aż za dobrze i obawiał się go bardziej niż czegokolwiek innego. Jego własne uczucia były dla niego jasno i wyraźnie określone. Nie widział potrzeby, aby teraz w nie wnikać, to przynosiło tylko niepotrzebne pytania i rozterki. Było dobrze, miał swój wymarzony klub, jeszcze pół roku i zda egzamin adwokacki. Keizo… z Keizo łączył ich układ, który im obydwu wystarczał… Za trzy miesiące odda mu ostatnią ratę pożyczki i… Tutaj kończyły się jego pomysły, co do Uedy. Podświadomie obawiał się, że kiedy odda mu całą kasę, przestanie ich cokolwiek łączyć, a Keizo zniknie z jego życia. Po plecach przeszedł mu zimny dreszcz. Cholera! Poradzi sobie, w końcu nie jest już niedoświadczonym młokosem. Nie jest też osobą, która trzymałaby kogoś na siłę. Życie dało mu trzy lata pokręconego związku, opierającego się na seksie i interesach. Nigdy tego nie żałował… nie będzie też żałował, kiedy to się skończy. Po prostu popłynie z prądem.

      Noc upływała spokojnie, pośród muzyki, tańców i głośnych toastów wznoszonych na cześć solenizanta. Goście powoli rozchodzili się i znikali w podjeżdżających limuzynach.

— Powiedz Keizo, że oczekuję go jutro na naradzie udziałowców. — Drgnął, słysząc za plecami głos Satoriego.

— Przekażę. — Skinął głową.

— Odniosłem wrażenie, że robił wszystko, aby tylko nie pojawić się w pobliżu mnie tej nocy. — Starszy Ueda pokręcił z dezaprobatą głową.

— Łączę się z panem w bólu — parsknął, zdejmując marynarkę i rozluźniając kołnierzyk. Mężczyzna spojrzał na niego spod oka.

— Nie interesują mnie wasze prywatne animozje. Ma być jutro na posiedzeniu. — Jako jeden z ostatnich gości ruszył ku wyjściu. Zatrzymał się tuż przed progiem i odwrócił się wolno w stronę Ichiro. — Wyjaśnijcie to między sobą… nie chcę, aby jego hmm… złe humory miały wpływ na pracę — dodał i zniknął za drzwiami.

— Jasne — mruknął Shirenai. — Pstryknę palcami i mu przejdzie — dodał zgryźliwie, rozglądając się po opustoszałym lokalu, po którym już zaczęła krzątać się obsługa sprzątająca.

Wyszedł przed budynek. Ostatnia limuzyna zniknęła właśnie za bramą. Spojrzał na zegarek, dochodziła trzecia w nocy. Nie czuł zmęczenia, raczej rozdrażnienie i coś w rodzaju niepewności. Ruszył ścieżką w kierunku tyłu zabudowań, podwijając po drodze rękawy czarnej koszuli. Wzdrygnął się lekko, gdy znienacka tuż obok niego włączyły się spryskiwacze. Odskoczył, czując jak kilka nieproszonych kropel spadło na jego twarz i ręce. Powoli zbliżał się do wewnętrznego ogrodu. Gorąca noc sprawiała, że krople wody parowały na płatkach kwiatów, wydobywając z nich całą potęgę aromatu. Wszedł pomiędzy zarośla i przystanął zafascynowany spektaklem, który rozgrywał się kilka metrów od niego. Pośród spadającego ze spryskiwaczy deszczu stał z rękami w kieszeniach Keizo. Biała, rozpięta koszula w zetknięciu z wodą stała się zupełnie przeźroczysta. Światła lampionów oświetlały go łagodnie. Z przydługich, czarnych włosów skapywały ciężkie krople. Wydawało się, iż mężczyzna nie zdaje sobie sprawy z tego, że moknie, tkwiąc tak z zamkniętymi oczami, pogrążony w myślach. Przemoczona, prześwitująca tkanina ukazywała smoka wytatuowanego na piersi. Shi wstrzymał na moment oddech, wpatrując się w bestię zdobiącą ciało mężczyzny. Napłynęły wspomnienia sprzed trzech lat. Keizo chroniący go przed napaścią, postrzelony… Pamiętał, kiedy pierwszy raz zobaczył ranę po kuli. Smok na piersi przechodził przez ramię i ginął w cieniu jego pleców. Blizna po zranieniu umiejscowiona była tuż pod pazurzastą łapą i wyglądała jakby deptał on jedną z gwiazd. Poruszyło go to bardziej niż by chciał. Kiedyś, dawno temu, ktoś mu powiedział, że spadająca gwiazda to jedno ludzkie życie. Keizo złapał jego gwiazdę, nie pozwalając jej upaść. Zdobiła jego plecy, jako dowód oddania i troski, do której Ueda nigdy by się nie przyznał.

„Ryuuza” — Konstelacja Smoka — tak Shirenai nazwał swój klub. Ta nazwa dotąd przynosiła mu szczęście, co stanie się, kiedy Keizo wraz ze swym smokiem odejdą? Przymknął oczy, czując jak coś potężnego rozlewa się w jego piersi. Czy mógł sobie pozwolić na tę stratę? Czy naprawdę powinien płynąć z prądem, nie kotwicząc przy żadnym z brzegów? Odetchnął głęboko i wyrwał się z letargu, w który zapadł na widok mężczyzny. Zacisnął pięści, jakby nagle podjął jakąś ważną decyzję i postąpił krok naprzód. Jakaś gałązka trzasnęła pod jego butem, wyrywając Keizo z zamyślenia. Drgnął i otworzył oczy, patrząc wprost na Ichiro.

— Co tutaj robisz?

— Przyjęcie się skończyło, szukałem cię. — Nadal szedł w jego kierunku.

— Zmoczysz się. — Ueda patrzył na niego zimnym wzrokiem.

— Nie jestem z cukru. — Wzruszył ramionami.

— Nie jesteś — zgodził się bez oporu. — Tylko po co chcesz moknąć?

— Noc jest parna, trochę ochłody nikomu nie zaszkodzi. — Brnął dalej, czując absurdalność tej rozmowy. Keizo przechylił głowę, przyglądając mu się spod lekko opuszczonych rzęs.

— Po co tak naprawdę tutaj przyszedłeś?

— Szukałem cię. — Przystanął tuż przed nim.

— Znalazłeś. — Wzruszył ramionami. — I co z tym zrobisz?

— Twój ojciec przypomina, że jutro macie spotkanie rady nadzorczej — mruknął. Keizo stężał i zrobił gest jakby chciał się cofnąć. Źle! Kurwa, źle! W głowie Shirenai zapaliła się ostrzegawcza lampka. Po cholerę to mówił! Znał Uedę ponad trzy lata i wiedział, że w momencie potrafi wleźć w swą skorupę i zamknąć się w niej.

— Przekazałeś, możesz już iść. — Ueda wyciągnął rękę z kieszeni i odgarnął mokre kosmyki.

— Właściwie… właściwie mam dla ciebie propozycję. — Szlag, jeżeli kiedykolwiek miał to powiedzieć, to właśnie teraz. Potem może znowu zabraknąć mu odwagi.

— Jaką?

— Za pół roku mam egzamin adwokacki…

— I znowu masz zamiar się na niego nie stawić? Tym razem mój ojciec raczej nie zorganizuje specjalnej komisji w celu przesunięcia terminu, jak widzisz nie leżę w szpitalu. — Jadowicie. Shi poczuł nagle, że krople wody są lodowate w zetknięciu z jego rozgrzanym ciałem.

— Nie o to mi chodziło…

— Marnujesz mój czas. — Keizo zrobił krok do przodu, chcąc go wyminąć, jednak Sirenai zagrodził mu drogę swym ciałem. — Przesuń się, chcę przejść — wycedził.

— Dasz mi dokończyć? — warknął, czując się jak desperat.

— Miałeś swój czas.

— Daj mi minutę!

— Hmm… — Znów spojrzał na niego spod rzęs i wymownie zerknął na zegarek. — Minuta i ani sekundy dłużej, streszczaj się.

— Kiedy już zdam egzamin… a sądzę, że zdam… będę potrzebował wspólnika. — Odetchnął… Wreszcie to powiedział.

— I? — Keizo patrzył na niego nieodgadnionym spojrzeniem.

— Chciałbym, żebyś to ty nim był — dokończył spokojnie. — W gruncie rzeczy, nie wyobrażam sobie nikogo innego. — I nagle zdał sobie sprawę, że to właśnie jest cała prawda. Nie chciał Shujiego czy jakiegoś innego nieznajomego. Chciał, aby tym, kto będzie z nim pracował, był Ueda, tak jak do tej pory. Czuł się bezpieczny, mając go u boku i wcale nie chodziło o to, że miał po swojej stronie yakuzę. Chodziło o niego samego.

— Zaskakujące. — Keizo uniósł brew, opuszczając rękę z zegarkiem. — Dlaczego?

— Bo…

— Jak rany, Shi, nie zachowuj się jak baba, wyksztuś to wreszcie z siebie — prychnął nagle rozbawiony.

— Bo doszedłem do wniosku, że twoje garnitury pasują kolorystycznie do mojej szafy — wypalił, szczerząc się jak wariat. Ueda przyglądał mu się z zastanowieniem, jakby miał przed sobą rzadki okaz idioty, aż w końcu…

— Zdajesz sobie sprawę, że to oznacza, iż moje gacie nadal będą zalegać twoją szufladę?

— Och. — Wzruszył ramionami, czując jak całe zdenerwowanie odpływa w niebyt. — Przeboleję to jakoś i kupię drugą komodę.

— Rozumiem, przyznaj po prostu, że nie poradzisz sobie beze mnie. — Keizo wyszczerzył się złośliwie.

— Chciałbyś. — Shirenai wyciągnął rękę i dotknął smoka na jego piersi. — Więc jak, zgadzasz się?

— No cóż... — Ueda zamyślił się chwilę, nie spuszczając z niego wzroku. Spryskiwacze wyłączyły się automatycznie, zostawiając ich ociekających wodą na środku ogrodu. — Sądzę… Tak… Sądzę, że nie mogę zostawić tak dochodowego interesu w rękach jednego człowieka — wycedził w końcu.

— Jak wspaniałomyślnie — prychnął Shi, czując się jak mokry, szczęśliwy idiota.

— Znaj pańskie serce. — Keizo zdjął jego rękę ze swej piersi i pociągnął go w stronę bocznego wejścia, które prowadziło wprost do prywatnych apartamentów.

— Och znam, uwierz, że znam — wymruczał Ichiro.

KONIEC