XV Uśmiech wroga

Cztery miesiące później...

— Nie ma mowy, nie zawiesisz tutaj tego czegoś! — Neji krytycznym spojrzeniem omiótł trzymaną przez bruneta katanę.

— Ale dlaczego nie? — Sasuke upierał się przy swoich racjach. — Ona tutaj pasuje!

— Pasuje, nie pasuje, nad głową mieć tego nie mam zamiaru. — Hyuuga splótł ręce na piersi i zaciekle kręcił głową. — Spadnie tałatajstwo i nocą nam utnie głowy.

— Nie bądź nie mądry, ta broń należy do naszej rodziny od stuleci, kiedy jeszcze istnieli prawdziwi shinobi, jak do tej pory nikomu łba nie obcięła!

— Zawsze jest ten pierwszy raz. — Neji nie dawał się przekonać. — Powieś ją nad kominkiem.

— Nie wierzę, że zgadzam się na to. — Uchiha niepocieszony, powlókł się do drugiego pokoju i umieścił katanę nad kamiennym kominkiem.

— Widzisz, tu pasuje! — Neji uśmiechnął się radośnie.

— Jasne, obok urny z prochami twojego praprzodka — zakpił Sasuke. — Pewnie teraz nasi goście będą myśleli, że to jemu odrąbała czerep.

— Jest pusta od jakiegoś czasu. — Mężczyzna podszedł i wziął naczynie zaglądając do środka — Chyba nawet ją umyłem.

— Wysypałeś pracośtam do zlewu?!

— Nie, no co ty, kiedyś mi się przewróciła i się wysypały…

— I? 

— Pozamiatałem… 

— No… to gdzie one są? — zaciekawił się Sasuke.

— Wyrzuciłem do wiadra z popiołem… a potem sprzątaczka… opróżniła je.

— Nie wierzę… — Sasuke otworzył szeroko oczy. — A gdzie rozrzucanie na urwistym brzegu, poświęcanie się ostatniej woli i inne bzdety?

— Weź przestań. — Skrzywił się mężczyzna. — Wyszło jak wyszło.

— Taa i teraz twój przodek zamiast udać się nad oceany, wraz z poranną bryzą, brata się z domowym ogniskiem całego osiedla. — Uchiha siłą woli powstrzymał się od śmiechu.

— Przynajmniej ma weselej niż dryfowanie nad białym kłem i planktonem. — Neji nie wyglądał na wzruszonego.

— Mnie też jak umrę wysypiesz na szufelkę?

— A co widzisz już światełko? — Hyuuga uniósł brew zaciekawiony.

— Taa… właśnie je zobaczyłem. — Sasuke wyminął go ruszając do kuchni, gdzie mikrofalówka mrugała wściekle zielonym punkcikiem, prawie wrzeszcząc, że kolacja gotowa.

***

— Słyszałeś o Iruce? — Neji zadał pytanie trzymając na widelcu sajgonkę i obracając nią dookoła własnej osi.

— Taa… podobno odmawia jedzenia, niknie w oczach. — Sasuke westchnął cicho i odsunął talerz.

— Sam się wykończy w ten sposób. — Hyuuga pokręcił głową. — Zupełnie go nie rozumiem, podobno usiłowano go leczyć.

— I widać im się udało… dotarło do niego co zrobił i…

— Sam sobie wymierza karę? Nie, nie wierzę… bardziej postanowił nie dać satysfakcji ANBU i skończyć z tym na swój sposób.

— Nic by mu nie zrobili, podobno Kankuro zagroził poważnymi konsekwencjami jeżeli cokolwiek mu się stanie, mimo tego co zrobił, liczą się z jego genialnym umysłem.

— Chcą go jeszcze wykorzystać? — Neji uniósł głowę zaskoczony.

— Myślą praktycznie, w ostateczności zastosują pająka, wyczyszczą mu wspomnienia i odeślą na odległą placówkę, gdzie utknie do końca życia, tworząc jakieś programy dla dobra ogółu.

— Było minęło. — Uchiha wstał, odłożył talerz do zlewu i przeciągnął się. — Jestem zmęczony, całodzienne noszenie pudeł nie sprzyja moim plecom. Idę spać.

— Wezmę prysznic i zaraz przyjdę. — Hyuuga odsunął od siebie niedojedzoną kolację. Po czterech miesiącach, Sasuke zgodził się przeprowadzić do niego, to był ogromny krok na przód, jeżeli chodzi o ich stosunki. Do tej pory każdy z nich żył samotnie. Przyzwyczajeni do własnych dziwactw i nawyków, nagle zostaną zmuszeniu do współdziałania. — Cóż… — Uśmiechnął się pod nosem, ruszając w kierunku sypialni. — Zapowiada się bardzo ciekawie… i na pewno intrygująco — mruknął cicho na widok nagich pośladków bruneta, które zniknęły w drzwiach do łazienki.

***

— Nie Kiba, nie pójdę na żadną imprezę. — Nara stanowczo pokręcił głową. — Mam już plany na dzisiejszy wieczór.

— Ale Shika, musisz przyjść, będą sami znajomi, popijemy, pogadamy, powygłupiamy się. — Brązowe oczy chłopaka patrzyły na niego prosząco.

— No właśnie i to ostatnie przeraża mnie najbardziej. Ostatnio kiedy sobie popiliście, skończyło się tym, że Genma udawał Romea stojąc pod oknem, a ty paradowałeś w narzucie, w marnej imitacji Juli. W dodatku opróżniałeś popielniczki przez okno… 

— Było wesoło… — Kiba roześmiał się, lekko zaczerwieniony na wspomnienie imprezy.

— Było bardzo wesoło… do czasu kiedy do drzwi zapukała policja, wezwana przez zdegustowanych wyciem twojego chłopaka sąsiadów i zamiast was ochrzanić i udzielić upomnienia, przyłączyła się do ogólnej biby.

— Tak jakby to była nasza wina, że pracujemy w jednym pomieszczeniu. — Inuzuka wyszczerzył zęby w uśmiechu. — No przyjdź… pozwolę ci nawet znowu udawać trupa. — Złożył błagalnie ręce.

— Nie udawałem trupa!

— No dobra… to pozwolę ci znowu leżeć na łóżku i jęczeć, że jesteśmy zbyt głośni, zbyt żywi i zbyt kłopotliwi. — Kiba zwinnie odskoczył do tyłu, kiedy brunet rzucił w niego, leżącą na biurku pustą puszką po coli, nie przejmując się zdegustowanym spojrzeniem Lee.

— Brewka, byłbym zapomniał Sakurcia cię szukała. — Rzucił od niechcenia, na co chłopak obcięty na grzybka, bez słowa wstał i bredząc coś o wiosennym uczuciu pobiegł w kierunku wyjścia.

— Aż dziw, że to nadal działa, jak bardzo trzeba być naiwnym, aby za każdym razem dać się nabrać? — Kiba pokręcił z niedowierzaniem głową, wracając do biurka.

— Myślisz, że jakby ściął włosy i wydepilował brwi, to by mu się rozum odsłonił? — Shika spojrzał na niego pytająco.

— Nie… ale przynajmniej przestałby być moim najgorszym koszmarem. — Westchnął żałośnie Kiba, głaszcząc leżącego obok biurka psa. — Co ta Haruno w nim widzi?

— Podobno ma dużą rurę wydechową…

— Taa… jak się ma maleńki móżdżek, to przynajmniej rurą się nadrabia, do tego nawet inteligencji nie trzeba — stwierdził Inuzuka. — Machać tyłkiem każdy może, jeden lepiej, drugi gorzej, a ja się wcale nie chwalę, że macham doskonale. — Zabębnił palcami po blacie do rytmu.

— Niech żyje skromność uke — zadrwił Shika. — Ok., zmywam się, do jutra i… nie, nie przyjdę na imprezę — dodał widząc, że Kiba chce coś powiedzieć. — Wypijcie moje zdrowie — machnął ręką wychodząc.

***

      Pilot był zdecydowanie za daleko, a on zdecydowanie za bardzo rozleniwiony, aby po niego sięgnąć. Pantofel za to nadawał się do tego celu idealnie i właśnie teraz Shika usiłował przysunąć nim kłopotliwy sprzęt. Na stole stała niedokończona butelka piwa, obok zapełniona popielniczka, przypominając obłąkanego jeża, błagała o chwilę oddechu. Głośne łomotanie, sprawiło, że właściciel zaklął głośno.

— Kiba… nie żyjesz — warknął podchodząc do drzwi i otwierając je jednym szarpnięciem. Ku jego zaskoczeniu na progu nie było jego przyjaciela, za to oparty niedbale o futrynę stał rudowłosy mężczyzna. — Czego?

— Mógłbyś się wysilić i być milszy. — Sabaku minął go i nie czekając na zaproszenie wszedł do środka.

— Nie chce mi się. — Shika prychnął i zatrzasnął drzwi, ruszając za nim i wyrywając mu z ręki piwo. — To moje, weź sobie z lodówki.

— Sknera — mruknął kierując się do kuchni i wyjmując z chłodziarki butelkę.

— Jak misja? — Nara powrócił na łóżko i chwycił wreszcie pilota, wyłączając telewizor.

— Rutyna. — Wzruszył ramionami, waląc się obok niego i kładąc nogi na stojącym obok krześle.

— Cztero miesięczna rutyna… fajnie miałeś — zakpił Shika.

— Czekałeś na telefon? — Gaara spojrzał na niego ironicznie.

— Prędzej na gołębia pocztowego — sarknął odstawiając pustą butelkę. — Weź prysznic, śmierdzisz.

— No wiesz… jesteś wredny, wracam z misji, walę się od razu do ciebie, a ty zamiast podać mi kolację, zapalić świece i przygotować posłanie…

— A może jeszcze wypiąć tyłek i samemu się naoliwić? — Shika spojrzał na niego rozbawiony.

— Prewersje mile widziane. — Gaara bez skrępowania suszył zęby. — Poza tym wiesz co to za męka, przez tyle czasu nie umoczyć ptaszka?

— Nie kąpałeś się przez ponad kwartał? — Nara najwyraźniej bawił się świetnie kosztem Sabaku.

— Weź mnie nie wkurwiaj, mam ochotę na bzykanko. — Gaara popchnął go i przycisnął do łóżka.

— Nie ma mowy. — Nara wyślizgnął się, wciskając kolano jego podbrzusze. — Najpierw się umyjesz.

— A pójdziesz ze mną? — Ruda głowa wychyliła się zza rogu posłania.

— Jeżeli lubisz być podtapiany?…

— Jak rany, jesteś pieprzonym sadystą. — Gaara podniósł się i ruszył w kierunku łazienki, po drodze się rozbierając się powoli i przyprawiając leżącego na łóżku Shikę o przyspieszone bicie serca. — A może znalazłeś sobie jakiegoś słodkiego chłopaczka? — Sabaku odwrócił się w jego stronę nie krępując się swoją nagością. — Jak tak to bez krępacji, wal śmiało.

— Jasne… ma na imię Ken i najpierw dmucha się go przez dziurę w fiucie, a potem bzyka w wibrujący tyłek.

— A baterie gdzie wkładasz?

— W cycki.

— Suuuper, pokażesz mi go? — Gaara otworzył drzwi do łazienki. — Nigdy nie bzykałem buczącej dupy.

— A bzykałeś w ogóle jakieś? — Nara wstał z łóżka i wiedziony ciekawością ruszył w stronę, skąd dochodził odgłos lejącej się wody.

— Zdziwił byś się. — Sabaku wyjrzał zza zasłonki z udekorowaną pianą z szamponu głową.

— Kiedy masz kolejną misję? — Oparty o futrynę Shika, przyglądał się jego pośladkom z wyraźnym zainteresowaniem.

— Nie prędko, kolejne pół roku siedzę tutaj, chyba, że byłoby to coś nie cierpiącego zwłoki.

— Pół roku… — Nara wywrócił oczami. — A mówili, że Mikołaj to święty. — Nara wrócił do pokoju i wymownie spojrzał na kartkę kalendarza, na której malowniczo uśmiechała się do niego czerwona szóstka.

— Aaa i wyprowadziłem się z domu, szukam mieszkania. — Ociekający wodą rudzielec, z ręcznikiem na głowie wyszedł z łazienki.

— Schroniska dla bezdomnych, przyjmą cię z rozłożonymi ramionami.

— Właściwie to pomyślałem…

— Nie myśl! Nie ma mowy. — Shika spojrzał na niego prawie, że wrogo.

— Ale…

— Zapomnij! — Cofnął się lekko widząc podchodzącego mężczyznę.

— Nooo przygarnij kropka — zamruczał Sabaku popychając go na łóżko.

— Ani kropka, ani trójkącika.

— Trójkącik też może być, nie bądź świnia. — Ukląkł, od razu rozpinając mu rozporek.

— Spadaj, idź do Kankuro — jęknął czując jego dłoń wędrującą po nagim już udzie.

— Nie pieprzę się z własnym bratem.

— Mówiłem o mieszkaniu — westchnął, kiedy spodnie odfrunęły w kierunku przeciwległej ściany.

— Dopiero się od niego wyprowadziłem, nie wracam tam. — Ciepły oddech owiał podbrzusze Nary.

— Tutaj nie zamieszkasz…

— Jak ci obciągnę to się zgodzisz?

— NIE… MA… MOWY! Mam ci to przeliterować? — Członek Shiki podniósł się w oczekiwaniu na pieszczotę.

— To ci nie obciągnę. — Sabaku odwrócił się ostentacyjnie i usiadł na podłodze.

— Gaara! Nie wkurwiaj mnie! — Niezaspokojony i mocno pobudzony Shika usiadł na posłaniu. — Możesz zostać… na dwa dni.

— Na dwa dni, to sobie hotel wynajmę i Kena — parsknął Sabaku.

— No dobra, na tydzień…

— Hotel, ale bez Kena, bo za drogo.

— Przeginasz pałę… dobra, ale tylko dopóki nie znajdziesz nowego mieszkania. — Poddał się Nara.

— Jeszcze nie przeginam… dopiero zacznę. — Gaara odwrócił się, na powrót popychając go na pościel i od razu chwytając jego członka, co wywołało głośny jęk u leżącego mężczyzny. — A swoją drogą… serio masz Kena?....  

Jedno było pewne, kolejne sześć miesięcy zapowiadało się bardzo kłopotliwie.

END