II Na przekór przeznaczeniu

Lato — 1287 rok — Era Gryfa

        Kary ogier wypadł galopem z lasu, tuż za nim podążała wspaniała siwa klacz, na której grzbiecie siedziała młoda elfka.  Jej długie, czarne warkocze powiewały na wietrze, a kilka kosmyków uwolnionych ze splotów muskało delikatnie jej twarz. Zielona suknia rozcięta była po bokach, ukazując dopasowane skórzane spodnie jeździeckie. Piach pryskał spod końskich kopyt, powodując, że chmura kurzu unosiła się za wierzchowcami. 

— Silvan, zwolnij! — krzyknęła do pędzącego przed nią mężczyzny. — Hanah nie nadąża za twoim Ruin.*

— Mówiłem ci, abyś została w domu. — Elf jadący przed nią odwrócił się, niezwalniając przy tym galopu i spojrzał na siostrę z zniecierpliwieniem.

— Mam takie samo prawo jak ty, aby tu być i pomagać — żachnęła się dziewczyna. —Od kiedy ojciec… stałeś się taki nieprzystępny — mruknęła bardziej do siebie niż do brata, który oddalał się od niej w kierunku wioski. W zamyśleniu spięła konia kolanami i przyspieszyła do cwału. 

Silvan… nigdy nie był przesadnym wesołkiem. Wychowany na dziedzica, rósł w przekonaniu, że wszystko mu się należy. Potomek rodu Ithildin, przyszły członek Wielkiej Rady.

Nie był zły, wręcz przeciwnie, serce miał na swoim miejscu, jednak nienawidził, kiedy mu się sprzeciwiano. Jego twarz stawała się wtedy maską, z której trudno było cokolwiek odczytać i chłopak zapierał się jeszcze bardziej. W jego duszy rodził się bunt i tak długo drążył, aż zgadzano się z nim dla świętego spokoju.

Pięć lat wcześniej wydarzyło się coś, co sprawiło, że Silvan zamknął się w sobie jeszcze bardziej. Podczas jego rytuału przejścia z wieku młodzieńczego w męski, ktoś rzucił hasło, że chłopak, skoro jego potencjał objawił się w mieczu, powinien wyruszyć w góry i przetrzebić grasującą tam hordę wargów, która napadała na okoliczne wsie. Młody dziedzic niewiele myśląc zgodził się i to zapoczątkowało całą lawinę nieszczęść.

Książe Eredin z niewiadomych przyczyn miał niemal obsesję na punkcie bezpieczeństwa swych dzieci. Kiedy więc jego syn wyruszył przeciwko ogromnym wilkom, kazał przygotować swego wierzchowca i wraz z kilkoma żołnierzami pojechał za nim, aby go ochraniać.

Za wypadek, który zdarzył się w górach, można winić los, pecha, lub po prostu nazwać go przeznaczeniem. Książę, chcąc wyprzedzić syna i dotrzeć na miejsce przed nim, wybrał drogę przez Smoczy Wąwóz. Wąska ścieżka wiodąca pomiędzy skałami okazała się jego ostatnią. W czasie przeprawy, zbłąkana strzała orków dosięgła dumnego monarchy i nawet natychmiastowa pomoc medyków nie zdołała uratować mu życia.

Ironia? Zapewne, gdyż Książę słynął z dzielności i odwagi, dowodził wojskami w wielu wojnach, walczył zarówno przeciwko orkom, trollom, jak i mrokowi, który w dawnych czasach niejednokrotnie nawiedzał ziemie elfów. Śmierć z rąk orka, w dodatku nie żołnierza, a zwykłego grabieżcy działającego przy szlakach handlowych, była więc długo komentowana i opłakiwana przez poddanych.

Kiedy młody Silvan powrócił w chwale z polowania na wargi, zastał dwór pogrążony w żałobie. Nie będąc głupcem, szybko powiązał fakty i od razu zorientował się, co ojciec robił w zgubnym wąwozie. Wuj Kael usiłował wytłumaczyć mu, iż rodzic lękał się o jego życie, jednak skończyło się to ogromną awanturą. Młody Książę zarzucił starszyźnie brak zaufania i nadmierną troskliwość, która doprowadziła w końcu do tragedii. Jako, że zgodnie z obyczajem władzę mógł objąć dopiero w wieku pięćdziesięciu lat, tytuł regenta przyjął wuj, który złożył przed radą przysięgę, że zwróci władzę dziedzicowi rodu Ithildinów, gdy ten osiągnie wiek mądrości i będzie mógł sam opiekować się swymi poddanymi. Silvan nie palił się do objęcia tronu książęcego. Po śmierci ojca jeszcze bardziej zamknął się w sobie i uciekł od przyjaciół i siostry, kryjąc się za maską obojętności. 

Tego lata ziemię Endolrien nawiedziła susza. Rzeka z nieznanych przyczyn wyschła i mieszkańcy zaczęli obawiać się o swoją przyszłość. Do tej pory urodzajne pola zaczęły wydawać marne plony, a nienawadniane ogrody wspominały już tylko czasy swej świetności. Podejrzewano, że przyczyna leży w kanionie, u źródeł Kelebrin. Na zachodzie gór swe kopalnie miały krasnoludy. Starszyzna wysnuła wniosek, że małe pokurcze za głęboko zeszły w swych wykopaliskach i obraziły bogów swą arogancją. Tak więc tego ranka Silvan wraz z swą siostrą zmierzali do kanionu, aby odkryć prawdziwą przyczynę trudnej sytuacji.

                                 

***

— Myślisz, że kiedy sięgniemy do podziemnych zasobów, rzeka wróci do stanu sprzed suszy? — Lantiel kucał przy zmniejszonym o połowę przez upały korycie z dłońmi zanurzonymi w wodę.

— Nie wiem, ale to jedyne wyjście. — Mag stojący tuż za nim oparł brodę na lasce.

— Musielibyśmy wzburzyć ją na tyle, aby skruszyła blokujące ją pokłady kamienia, to nie będzie proste zadanie.  —  Młody elf przygryzł wargę w zamyśleniu.

— Na pewno wyczerpujące  —  zgodził się Errdir. — Robiliśmy to już kiedyś.

— Taaa, a potem przez miesiąc odzyskiwaliśmy naszą wewnętrzną energię. Wiesz, że to nie jest zwykłe wywołanie fontanny, czy zbicie pokładów ziemi tak, aby powstała studnia.  

Od trzech lat był uczniem mistrza żywiołu wody i już niejeden raz razem wykonywali zadania. Niedawno zakończył swoje szkolenie i zyskał kamień żywiołów. Jednak ku niezadowoleniu Errdira, nie wybrał na swą broń kostura, a zwykłą różdżkę, którą nosił za paskiem spodni. Co prawda miała ona taką samą moc jak laska maga, jednak według mistrza w ogóle nie była reprezentacyjna i nie podkreślała jego pozycji. Lantiel upierał się jednak, że tak jest mu wygodniej i dzięki temu może używać miecza, o który ku zgrozie swojego mentora, dbał bardziej niż o różdżkę, symbol swej przynależności do kasty magów. 

— Wrócimy do lasów Aiwe i tam zregenerujemy nasze moce. — Errdir nie wydawał się zbyt przejęty. — Pamiętaj, że mamy suszę, elfy w górach już schodzą na niziny w poszukiwaniu wody — westchnął. — Jeżeli dalej tak pójdzie, upał przetrzebi zwierzynę i rośliny, wiesz do czego to może doprowadzić. Zaczną sięnapady i grabieże, do tego może wybuchnąć zaraza. Historia pokazała już, że takie przypadki nie są jedynie legendami i nawet w elfach budzi się gniew i nienawiść. Woda to dar życia, bez niej… — urwał i przesunął ręką po kosturze. — Tak czy inaczej, ta rzeka może stać się jedynym źródłem wody dla wielu wiosek.

— Rozumiem, nie musisz mi robić wykładów, po prostu zauważam fakt. Nie powinniśmy wysłać wici do innych magów? 

— Wątpisz w nasze umiejętności? — Errdir uniósł brew.

— Po prostu uważam, że magowie ziemi byliby tu bardziej przydatni. — Elf wstał i pozwolił słońcu wysuszyć swe dłonie.

— Bzdura.

— Czasami mam ochotę przekłuć tę twoją napęczniałą dumę. — Lan westchnął i naciągnął na głowę kaptur, aby uchronić się przed prażącym słońcem. — Nie rozumiem co byś stracił, gdybyś czasami poprosił o pomoc.

— Jestem arcymistrzem, nie proszę o pomoc. — Mag odwrócił się i ruszył w kierunku linii lasu. — Przeczekamy do wieczora i zaczniemy…. — urwał, wpatrując się w równinę otoczoną górami. — Mamy gości — mruknął.

— Ciekawe, co to za jedni. — Lantiel schylił się i podniósł z ziemi kołczan, który przerzucił przez plecy, a następnie wsunął dłoń pod pelerynę i oparł jąna głowicy miecza.

— Powinieneś odłożyć łuk, kiedy walczysz mieczem. — Spojrzenie Errdira na moment zatrzymało się na elfie i powróciło do obserwacji nadjeżdżających.

— Na razie nie walczę, poza tym tak uzbrojony sprawiam wrażenie żółtodzioba, który nie potrafi władać ani tym, ani tym. — Chłopak uśmiechnął się pod nosem i głębiej naciągnął kaptur na twarz.

— Powinieneś zostać strategiem.

— Wiem. — Kopnął leżący na ziemi kamień. — Jednak bogowie to złośliwcy.

— Bluźnisz. — Errdir pokręcił głową z rezygnacją. Już dawno przyzwyczaił się do tego, że jego były podopieczny rzadko oddaje bogom należną cześć.

— Za to ty pozostajesz bez skazy. — Lan skłonił głowę w wyrazie szacunku, lecz jego głos ociekał ironią.

Jeźdźcy dojechali do rzeki i spięli konie gwałtownie. Przez chwilę obie strony mierzyły się nieufnym spojrzeniem, wreszcie siedzący na grzbiecie wspaniałego rumaka elf przerwał milczenie.

— Kim jesteście i co robicie na ziemiach należących do rodu Ithilidinów? — zapytał głosem nawykłym do wydawania rozkazów.

— Grzeczność nakazuje tobie pierwszemu się przedstawić, skoro byliśmy tutaj przed wami. — Lantiel nie ugiął się pod spojrzeniem złotych oczu.

— Wybacz hardość mojemu towarzyszowi, to młodość i niedoświadczenie wkłada te butne słowa w jego usta. — Mag skłonił się lekko. — Jestem arcymistrz Errdir, a to mój były adept Lantiel Therien.

— Dlaczego mu się kłaniasz? — Lan gniewnie zmarszczył brwi.

— Milcz, głupcze! — Mentor spojrzał na niego z irytacją. — Czy nie widzisz rubinowej oprawy miecza? To znak przynależności rodowej, nie stoisz przed zwykłym elfem. Poza tym jego szatę zdobi herb.

— Mój ojciec… — przerwał, widząc jak mistrz zaciska usta. Też posiadał herb. Co prawda nie zdobił on jego szat, jednak był i mógł świadczyć o jego szlachetniej krwi.

— Widzę, że twój towarzysz nie przejmuje się poszanowaniem prawa. — Koń zatańczył pod jeźdźcem. — Jestem Silvan Ithildin, a to — wskazał głową na dziewczynę — moja siostra Liriel.

— Ach, czyli mamy przed sobą samego księcia tej krainy. Oby łaska bogów nigdy cię nie opuściła, mój panie. — Errdir odetchnął z ulgą i uniósł głowę.

— Co sprowadza was do źródła Kelebrin? — Liriel klepnęła konia, który posłusznie zrównał się z wierzchowcem jej brata.

— Susza. — Mag odrzucił na plecy jeden z warkoczy, które zdobiły jego głowę. — Bogowie musieli czymś zostać rozgniewani, gdyż deszcz dawno nie użyźnił tej krainy. Wioski w dole biegu rzeki cierpią z powodów suszy. Elfy górskie opuściły swe szczyty w poszukiwaniu źródeł. Studnie na ich jałowej ziemi wyschły, a zwierzęta, które hodują, pragną wody tak jak i oni. 

— Wiemy o tym, dotarły do nas te wieści. — Kiwnął głową Silvan.

— Zdajecie sobie więc sprawę, że jeżeli woda nie powróci na równiny, będzie coraz gorzej. — Gładkie oblicze maga przecięła zmarszczka. — Orki, trolle, wargi i gobliny wyruszą na żer. Przetrzebią lasy, a potem pójdą z grabieżą i mordem do wiosek. Przyniosą śmierć, krew i zarazę…

— Naprawdę może do tego dojść? — Liriel pobladła lekko i spojrzała niepewnie nabrata.

— Owszem… — mruknął, zeskakując z konia i zbliżając się do maga. — Przybyliśmy sprawdzić źródło, chodzą też plotki, że zmniejszony nurt to sprawka pokurczy.

— Nie, panie, krasnoludy nie mają z tym nic wspólnego. — Pokręcił głową mężczyzna. — Wędrujemy już długo ze wschodu, tam susza już zbiera krwawe żniwo, tutaj dopiero widzimy pierwsze oznaki. Pomagamy jak możemy, znajdujemy nowe miejsca na studnie, odkrywamy żyły wodne, lub tak jak tutaj… — spojrzał w kierunku góry, z której kaskadą wypływała rzeka — próbujemy udrożnić samo źródło, aby powiększyło swe wyjście. Głęboko pod ziemią wody nie brakuje, jednak trzeba pozwolić jej ujść.

— Arcymistrz… — Młody Książę w zamyśleniu podrapał się po brodzie. — A więc obydwaj władacie żywiołem wody… Dawno nie widziałem żadnego maga.

— Bo też jest nas coraz mniej. Ja sam, kiedy trzysta sześćdziesiąt cztery lata temu…

— Errdir, ich na pewno nie interesuje twoja przeszłość, ani jak to cudownie odkryłeś swój dar. — Lantiel przerwał swemu mistrzowi. Po trzech latach wzajemnych przepychanek i złośliwości, stali się naprawdę dobrymi przyjaciółmi.

— Co możecie zrobić, aby pomóc? — Liriel spojrzała na zakapturzonego maga.

— Możemy powiększyć źródło, dać wodzie więcej miejsca, aby wydostała się na zewnątrz, a tym samym zasiliła koryto.

— Więc zróbcie to.

— To ryzykowne… Magowie ziemi…

— Poradzimy sobie z tym. — Errdir był pewien swego.

— To kamień, grube pokłady zbitej gliny, wiesz ile mocy potrzeba, aby woda wyżłobiła sobie miejsce? — Lan spojrzał na niego niemal gniewnie.

— Jestem magiem od setek lat, jak sądzisz, kto z nas ma więcej doświadczenia? —zakpił mistrz.

— Możemy stracić nad tym kontrolę, sam mnie uczyłeś…

— Właśnie! To ja cię uczyłem! — Arcymistrz uciął obawy młodzieńca. — Odpoczniemy, nabierzemy sił i zajmiemy się tym, nie ma czasu na sprowadzanie innych magów.

— Możemy wam zapewnić schronienie na ten czas. — Silvan uczynił gest w stronę lasu. — Za tymi drzewami znajduje się nasza siedziba.

— Przyda nam się też kilka nowych studni, teraz kiedy rzeka tak bardzo zmniejszyła swe wody, niektóre zupełnie wyschły — dodała Liriel.

— Będzie to dla nas wielką pomocą. — Errdir skłonił głowę. — Po powiększeniu źródła długo będziemy regenerować nasze moce, czy…

— Oczywiście, możecie zostać ile chcecie, nasz dom jest waszym domem. — Książę uśmiechnął się lekko.

— Więc na co jeszcze czekamy? Prowadźcie.

— Nie macie koni? — Elfka spojrzała na nich zaskoczona.

— Do tej pory mieszkaliśmy wysoko w górach, tam wierzchowce nie są potrzebne, potem… Cóż, wędrówka przez ogarnięte klęską krainy też nie sprzyjała posiadaniu wierzchowca, wody wbrew pozorom nie można znaleźć wszędzie, czasami jest tak głęboko… Zmęczony mag nie może ryzykować straty całej energii na jakimś pustkowiu.

— Rozumiem. — Silvan wskazał ręką swego konia. — A więc pojedziecie z nami. — Wskoczył na siodło i wyciągnął rękę w stronę mistrza. — Usiądź za mną, Errdirze, twój towarzysz pojedzie z moją siostrą.

— Jak miło, że zapytałeś mnie o zdanie. — Lan powoli zbliżył się do elfki.

— Czyżby nie podobała ci się jazda za plecami kobiety? — Liriel mrugnęła wesoło do chłopaka.

— Wolałbym jechać z przodu, przyznaję.

— Niestety Hanah słucha tylko mnie. — Poklepała konia po chrapach, nachylając się nisko. — Musisz przecierpieć, mój drogi magu.

— Mów mi Lan. Magu brzmi strasznie dostojnie — mruknął, wskakując na konia tużza dziewczyną.

— Trzymaj się mocno, popędzimy z wiatrem. — Szybko splotła czarne warkocze i zwinęła je w ciasny węzeł. Therien z aprobatą przyglądał się jej poczynaniom, z doświadczenia wiedział, jak bardzo uciążliwe są sploty uderzające w twarz siedzącego z tyłu. — Celegin Hanah.** — Dotknęła klaczy kolanami, a ta zerwała się do biegu.

— Jeździsz bez siodła? — krzyknął jej do ucha.

— W siodle to nie wyzwanie, poza tym Hanah tego nie lubi — odkrzyknęła.

— Rozumiem. — Chcąc nie chcąc, objął dziewczynę w pasie. W pełnym galopie wjechali na ścieżkę prowadzącą pomiędzy drzewami. Tuż za plecami słyszeli tętent kopyt konia Silvana.

— Twoja siostra to odważna kobieta, jej klacz wyprzedziła twego ogiera. —Errdir wyglądał zza ramienia księcia.

— Raczej głupia, nie zna możliwości swego towarzysza, a gna na złamanie karku i to na oklep. — Mężczyzna mocniej zacisnął dłonie na wodzy.

— Zapewniam cię, że mój były uczeń radzi sobie ze zwierzętami lepiej niż niejeden znany mi elf i jest też wyśmienitym jeźdźcem. — Mag starał się uspokoić Silvana. W tym samym momencie jakaś gałązka zahaczyła o kaptur jadącego przed nimi Lantiela i zdarła go z jego głowy. Platynowe włosy rozsypały się na plecach chłopaka i zalśniły w przedzierającym się przez gałęzie drzew świetle słońca. Książę zmrużył oczy na widok tej peleryny okrywającej plecy młodzieńca i powiewającej za nim niczym srebrna mgła.

— Jasnowłosy — mruknął zaskoczony tym widokiem.

— Czy to ci przeszkadza, mój panie? — Errdir usłyszał niedowierzanie w głosie jeźdźca.

— Nie, to jednak rzadki widok.

— Niecodzienny, ale jakże przyjemny w połączeniu z całością — zachichotał mag.

— Hmm… — Silvan nie odezwał się więcej, w końcu do tej pory nie widział twarzy skrywanej pod kapturem.

Ruin.* — Czerwony Płomień (a co ;P)

Celegin** — Szybciej, prędzej